"ညက
မိုးေတြအရမ္းသည္းတာပဲ ေနျခည္"
[ ေနျခည္ ]
မနက္ခင္းတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ဖုန္း၏
Message Box ထဲသို႕ ကဗ်ာေလးေတြပို႕ပို႕ေပးတတ္သည့္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရိွသည္္။သူမရဲ့
အမည္က ေနျခည္ ..။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိတ္ဖုံးထားေသာ အေမွာင္ ထုၾကီးကို ထိုးခြဲ ဖယ္ရွား
ေပးေသာ ေနျခည္ႏုႏုေလးသည္ သူမ ျဖစ္သည္။ ေၾကာင္နာ တစ္ေကာင္လိုေခ်ာင္ တစ္ေခ်ာင္မွာ ေခြေနတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို
ယုယုယယ ေထြးေပြ႕ကာ ၾကင္နာစြာ ပြတ္သပ္ ေခ်ာ့ျမဴေပး သူမွာ သူမ ျဖစ္သည္။ ပိတ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ မ်က္လံုးမ်ား ပြင့္လာသည္။ နားရြက္ေလးမ်ား
ေထာင္ လာသည္။ ထို႕ေနာက္ ေညာင္ ဟု တိုးျငင္းစြာ
ေအာ္လိုက္သည္။ ထိုအသံသည္ ္ "ေနျခည္ေရ.." ဟူေသာ ေခၚသံေလး အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားကာ
သူမ ၏ ႏွလံုးသားေပၚတြင္ သြားေရာက္ခုိနားေနေလသည္။ ထိုအခါ တိုင္းတြင္ ေနျခည္သည္ ၾကည္လင္
ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ေမာ လိုက္ေလ့ရိွသည္။ သူမ၏ ရယ္သံ ခိ်ဳရွရွတို႕ သည္
ကြ်န္ေတာ္၏
ဒဏ္ရာမ်ားကို ေဆးေၾကာေပးေသာ အျပာေရာင္ ျမစ္ေရမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္
အခါခါ နစ္မြန္းေနခ်င္ေသာ ျမည္သံခိ်ဳ ျမစ္တစ္စင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။
(၁)
"ရွင္ ကဗ်ာမေရးေတာ့ဘူးလား ကဗ်ာဆရာ"
ဒီေန႕တစ္ေန႕လံုး သူမ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ဒီေမးခြန္းကိုပင္
အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကားေနရသည္။ အေျဖ မရိွေသာ သို႕မဟုတ္ ေျဖဆိုရန္ ဆႏၵမရိွေသာ ေမးခြန္းေတြကို
ရင္ဆိုင္ရသည့္အခါ ျပဳမႈေနက် ကြ်န္ေတာ့္ အက်င့္ အတိုင္း သူမကို အသာအယာျပံဳးျပကာ အေၾကာင္းျပခ်က္
ဟုဆိုရမည္လား ဆင္ေျခဟု သတ္မွတ္ ရမည္လား မေသခ်ာေသာ
၀ါက်မ်ားျဖင့္သာ သူမ၏ ေမးခြန္းကို ျပန္လည္ တံုျပန္ဖို႕ၾကိဳးစား ေနမိသည္။
"ကဗ်ာမေရးျဖစ္ျခင္းမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြအမ်ားၾကီးရိွေနႏိုင္တယ္
ေနျခည္ရဲ့"
"အေၾကာင္းျပခ်က္ဆိုတာအပိုပါပဲရွင္။
ျဖစ္ျပီးသား အကိ်ဳးရလဒ္တစ္ခုအတြက္ ဆီေလ်ာ္ရာ
အေၾကာင္းတစ္ခုခုကိုဆြဲျပလိုက္တာပါပဲ။
ဆင္ေျခ အၾကီး အေသး အရြယ္အစားအမိ်ဳးမိ်ဳးကိုပဲ အေၾကာင္းျပခ်က္လို႕ ရွင္တို႕လို႕
စကားလံုး ၾကြယ္၀သူေတြက စာသံေပသံထည့္ေခၚတာပဲ
မဟုတ္လားလို႕"
ေနျခည္ႏွင့္ စကားအေျခအတင္ေျပာၾကရတိုင္း
ကြ်န္ေတာ္ သူမကို ႏုိင္ေအာင္မေျပာႏုိင္ပါ။ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကို စကားလံုးၾကြယ္၀သူ ဟု သံုးႏႈန္းသည္။တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္၏
စကားလံုးမ်ားကို အသံုး ျပဳႏုိင္စြမ္းသည္ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္သာျဖစ္သည္။သူမကဲ့သို႕ ႏႈတ္ဖ်ားမွ
လိုအပ္ရင္ လိုအပ္သလို ပစ္မွတ္ကို တိတိက်က်စိုက္၀င္သြားေတာ့မည့္ ျမွားတံကဲ့သို႕ စကားလုံးမ်ား
ထြက္က်လာႏိုင္စြမ္း ကြ်န္ေတာ့္မွာမရိွ။ ဒါသည္ပင္ သူမ၏ အရည္အခ်င္းျဖစ္သည္။ တိတိက်က်
ဆိုရလွ်င္ ဒါသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊမ္းမိုး ထားႏိုင္ေသာ သူမ၏ အရည္အခ်င္း တစ္ခုပင္
ျဖစ္ပါသည္။
သူမႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္သည့္အခါတိုင္း
ကြ်န္ေတာ့္စကားလံုးေတြက ကဗ်ာဆန္ေနတတ္သည္။ သာမန္ ေန႕စဥ္ဘ၀ ေျပာရိုးေျပာစဥ္ စကားမ်ား
မဟုတ္ေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္စကားမ်ားဟု ဆိုခ်င္ ဆိုႏိုင္ ပါသည္။ သူမသည္
ကြ်န္ေတာ္၏ ဒိုင္ေၾကာင္
မ်ားကို နားလည္စြာ နားေထာင္ေပးႏိုင္မည့္သူဟု ယံုၾကည္ ထားမိေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
"ေမတၳာတရားမွာ ေငြေၾကးေတြ မလိုဘူး
ေသြးသားဆႏၵေတြလည္း မလိုဘူး
ေမတၱာတရားဟာ ဘယ္ရုပ္၀တၳဳေတြေပၚမွာမွ
မီွခိုေနျခင္းမရိွဘဲ သီးျခားတည္ရိွေနတဲ့အရာတစ္ခုပဲ။
အခိ်န္ကာလ အတိုအရွည္၊ ေနရာ ေဒသ အကြာအေ၀း
ဘယ္အရာေတြကမွလည္း ေမတၳာတရားကို ဖ်က္စီးမပစ္ႏိုင္ဘူး။
စစ္မွန္တဲ့ ေမတၳာစိတ္ဟာ ထာ၀ရတရားတစ္ခုပါပဲကြာ "
ထိုသို႕ေသာ အဆက္စပ္မဲ့ စကားမ်ား ကြ်န္ေတာ့္
ႏႈတ္ဖ်ားမွ ခဏခဏ ထြက္ထြက္ က်လာ တတ္ သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕ ေသာအေျခအေန မိ်ဳးႏွင့့္ ယဥ္ပါးစျပဳေနျပီျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သူမက-
"ရွင္ က်ြန္မကို ကဗ်ာေတြလာရြတ္ျပေနတာလားးး
ဟင္"
ဟု
အျပံဳးတစ္၀က္ ခိ်တ္ဆြဲထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့့္ျပန္ေမးလိုက္ပါသည္။
"လူ႕ဘ၀ ဆိုတာလည္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲ မဟုတ္လားး
ကိုယ္တို႕ဟာ အရြတ္ဖတ္ခံ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲက အကၡရာေလးေတြေပါ့။
ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္အသံထြက္ကိုယ္ေတာင္ ပီပီ
သသ မျမည္ႏိုင္တဲ့
ခပ္ အ အ အကၡရာတစ္လံုးေပါ့ေလ။
ဟားး...... "
"ရွင္ေတာ့ ကဗ်ာ ျပန္ေရးဖို႕အာရံုေတြလန္းလာျပီထင္တယ္
ကဗ်ာဆရာေရ႕......"
သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ကဗ်ာေရးဖို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္
တိုက္တြန္းေလ့ရိွသည္။ တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာ သည္ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲမွပ်ံတက္ ထြက္ခြာသြားေသာ ငွက္ျဖဴေလး
တစ္ေကာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ငွက္ကေလး ကို အတင္းလိုက္ဖမ္းလိုေသာ ဆႏၵ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မရိွ။ ဖမ္း၍
လည္း ရႏိုင္မည္မထင္။ ငွက္ကေလး ျပန္လာ နားမည့္အခိ်န္ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္။ ငွက္ကေလးျပန္လာနား
ႏိုင္ရန္ လိုအပ္သည ္မ်ားကိုေတာ့ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ေနပါသည္။
ေငြေၾကးမွ လဲြ၍ အားလံုး ျပည့္စံုေနသာ
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုဆီမွ ေငြေၾကးမွ လြဲ၍ တျခား ဘာမွ မရိွေသာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုဆီသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္စဥ္တြင္
ကဗ်ာ အပါအ၀င္ အျခား ကြ်န္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးရေသာ အရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရသည္။
ယံုၾကည္ခ်က္တူညီေသာမိတ္ေတြမ်ား၊ က်ပ္ေငြ အနည္းငယ္ျဖင့္ ၾကက္ဥတစ္လံုးႏွင့္ ေခြးေတာက္ရြက္
တစ္စည္း၀ယ္ကာ အရက္ ျမည္းရင္း ညစာ စားခဲ့ရေသာေန႕စြဲမ်ား၊ ရိုးသားျခင္းရနံ႕ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ
ဘံုဆိုင္ကေလး မ်ား (စစ္မွန္တဲ့ ရိုးသားမႈဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမႊးဘူး)၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ အလင္းဆိုင္
ေလးမ်ား စသည္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္သက္စြာ ေပ်ာ္၀င္ခဲ့ေသာ အရာမ်ားစြာအား ေက်ာခိုင္းခဲ့ရသည္။
ပတ္၀န္းက်င္အသစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လည္ရရိွလိုက္သည္က
လူေတြအေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈကင္းမဲ့ လာျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကးမွလြဲ၍ တျခားဘာမွမသိေသာ၊
ေငြေၾကးတစ္ခုတည္းေပၚတြင္ အေျချပဳ ၍ သာ အရာရာ ကို တန္ဖိုးျဖတ္တတ္ေသာ လူမ်ားအၾကားတြင္
ကြ်န္ေတာ္သည္ သခင္ ေပ်ာက္ေနေသာ ေခြး တစ္ေကာင္သာျဖစ္ေနပါသည္။ ဤေနရာ ဤေဒသမွ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ ဆုလာဘ္ တစ္ခု ရရိွ
ခဲ့ပါ သည္ ဆိုလ်ွင္ ထိုအရာသည္ ေနျခည္ႏွင့္ဆံုေတြ႕ခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
(၂)
"ရွင္က လူေတြကုိ မုန္းတီးေနတဲ့ ေရာဂါရေနတာပဲ"
ပထမဆံုးအၾကိမ္ ထိုစကားကို သူမဆီမွ ၾကားလိုက္ရစဥ္က ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္
ကသိက ေအာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္၏ အခိ်ဳးမေျပေသာ လူမႈ ဆက္ဆံေရး
ျပႆနာမ်ား ကိုေတြ႕ရတိုင္း သူမ ဆီက ထိုစကားကို ခဏ ခဏ ၾကားရသည္။ ထိုစကား သည္သူမ၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ထြက္က်လာေသာ စကားမ်ားအနက္
ကြ်န္ေတာ့္ကို တုန္လႈပ္ သြားေစေသာ စကား တစ္ခြန္းပင္ျဖစ္သည္။
၀တၳဳေရးဆရာ တစ္ေယာက္က သူ႕၏ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ ထဲတြင္ ထို စကားကို ထည့္ေရးထားသည္ကို ကြ်န္ေတာ္
ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ သူမလည္း ထို ၀တၳဳကို ဖတ္ခဲ့
ဖူးလိမ့္ မည္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ပစၥခ အေျခေနႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသျဖင့္ ထိုစကားက ိုသူမ
ယူ သံုးလိုက္ တာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ (ကြ်န္ေတာ့္အျမင္အရ) ခပ္ေပါ့ေပါ့
ခပ္လႊာလႊာ ေတြးေခၚ ေန ထိုင္သည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္
ထင္ျမင္ထားမိေသာ သူမ ဆီမွထိုသို႕ေသာ စကားကို ၾကား လိုက္ ရမည္ ဟု ကြ်န္ေတာ္လံုး၀ ထင္မွတ္မထားမိေၾကာင္း
၀န္ခံရပါမည္။ ထိုစကားသည္ ျငိမ္သက္္ ဟန္ ေဆာင္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ ေရျပင္ကို ပုတ္ႏိႈးလိုက္ပါသည္။
မနာက်င္ဟန္ေဆာင္ကာ ဖံုးကြယ္ထား ေသာ ဒဏ္ရာကို
လက္သည္းဖ်ားေလးျဖင့္ ထိုးဆြလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
"ကြ်န္ေတာ္ဟာ လူေတြကို မုန္းတီးေနမိသတဲ့လားးးး"
ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေမးၾကည့္မိပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္မေျဖတတ္ပါ။ သို႕မဟုတ္ ကြ်န္ေတာ ္မေျဖခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္ ေလွာင္ခိ်ဳင့္ထဲေရာက္ေနေသာ
ျခေသၤ့ တစ္ေကာင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ျဖစ္သည္။ အလမၼယ္ဆရာ၏
ပျခဳပ္ထဲမွာေရာက္ေနေသာ ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ျဖစ္သည္။ ဆပ္ကပ္ဆရာခိုင္းသမ်ွ
လိုက္နာေနရေသာ က်ားတစ္ေကာင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။
ထို႕အျပင္ သူမက-
"ခ်စ္တယ္ဆိုတာလည္း အစြန္းေရာက္တာပဲ
မုန္းတယ္ဆုိတာလည္း အစြန္းေရာက္တာပဲ
အဲဒီအစြန္းႏွစ္ဖက္ကို လြတ္ေအာင္မေရွာင္ႏိုင္ေသးသေရႊ႕
အဲဒီႏွစ္ခုစလံုးက ရွင့္စိတ္ကို ဒုကၡအၾကီးၾကီးေပးေနမွာပဲ"
ဟု
ေတြေ၀ ေငးငိုင္ေနတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ မ်က္၀န္းမ်ားကို တည့္မတ္စြာ စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ေသးသည္။
သူမ၏ စကားလံုးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ သိစိတ္တြင္
လက္ခံထားေသာ ေမတၳာ ၀ါဒ ႏွင့္ ဆက္စပ္မႈ ရိွေနသည္ ထင္သည္။ ခ်စ္စိတ္သည္ လိုခ်င္တပ္မက္မႈရရိွျခင္းကို
အေျခခံသည္။မုန္းစိတ္သည္ လိုခ်င္ တပ္မက္မႈမ်ား မရရိွျခင္းကို အေျခခံသည္။ေမတၳာတရားသည္
ထို အခ်က္ႏွစ္ခ်က္စလံုးႏွင့္ ကင္းလြတ္ ေနသည္။
ထိုသို႕ ေယဘုယအားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္လက္ခံထားသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုတရားသည္ ကြ်န္ေတာ္၏ သိစိတ္
တြင္ သိသည္ ဆိုရံုမွ်သာျဖစ္သည္။ မသိစိတ္သို႕ တိုင္ေအာင္ လႊမ္းမိုးႏိုင္ျခင္းမရိွေသး။
ကြ်န္ေတာ္၏ မသိ စိတ္တြင္မူ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ခြဲျခား ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းမရိွေသာ အရာမ်ားျဖင့္
ပိတ္ေမွာင္ ေနလ်က္ သာ ရိွသည္။ ဤသည္ကိုပင္ စကားလံုးအားျဖင့္ဆိုလွ်င္
အ၀ိဇၹာ ဟု ေခၚဆိုရမည္လားမသိပါ။ အစစ္ အမွန္ တရားမ်ားကို စကားလံုးမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္သို႕
တြန္းပို႕လိုက္ရမည္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အင္မတန္ မုန္းတီးပါသည္။
(၃)
"ရွင္ အရက္ေလ်ွာ့ေသာက္စမ္းပါ ကဗ်ာဆရာရယ္
က်န္းမာျခင္းဟာ လာဘ္ၾကီးတစ္ပါးပဲတဲ့ ရွင္လည္းသိပါတယ္"
သူမဆီက ကြ်န္ေတာ္ အရက္ကိုအလြန္အက်ြံေသာက္ျခင္း
ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ပူပန္ေသာ စကားမ်ား ကို ခဏ ခဏ ၾကားရတတ္သည္။ထို႕သို႕ ၾကံဳလာတိုင္း -
“ကြ်န္ေတာ့္ အသည္းက ပကတိ အေကာင္းၾကီး ရိွပါေသးတယ္ဗ်ာ”
ဟု ျပန္ေျပာကာ
ကြ်န္ေတာ္က ေအာ္ဟစ္ ရယ္ေမာပစ္လုိက္တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ရယ္သံေအာက္တြင္
ညိႈးငယ္ ႏြမ္းဖ်သြားေသာ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလး တိုးတိမ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားရွာပါသည္။
“ ဒီလေရာ အိမ္ကို ေငြလႊဲျပီးျပီလား”
ဟု ရယ္လက္စ
အရိွန္မသတ္ႏုိင္ေသးေသာ အသံျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေမးလိုက္ေတာ့ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလး ျပံဳးေယာင္သမး္လာသည္။
မ်က္၀န္းေတြ ေတာက္ပလာသည္။ ေအာင္ပြဲရခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေတာ့မည့္ စစ္သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္လို၊
ေအာင္ျမင္စြာေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ေသာ စာေမးပြဲအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေတာ့မည္ ေက်ာင္းသူမေလးတစ္ေယာက္လို
သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားဆီမွ တက္ၾကြ အားျပည့္ေသာ စကားလံုးမ်ား အစီအရီ ထြက္က်လာသည္။ ထိုစကားလံုးမ်ား၏
ေနာက္ကြယ္တြင္ ေလးလံ ဖိစီးမႈမ်ား ရိွေနသည္ ကို ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္ဟန္ေဆာင္ေနမိပါသည္။
“ ေဟာ လခထုတ္ျပီးတာနဲ႕ အေဆာင္လခရယ္ စားစားရိတ္ရယ္
အေသးသံုးစားရိတ္ရယ္ ႏႈတ္ျပီး က်န္တဲ့ ေငြကို အိမ္ကို လႊဲေပးလိုက္တာပဲ။ ကုန္ေရာ…”
ဟု ေျပာကာ
ဘာကိုမွန္းမသိ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာေနတတ္သူေလး၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ အားငယ္ စိုးရြံမႈအခ်ိဳ႕က
ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ စိုစြတ္ေနပါသည္။
ရံဖန္ ရံခါတြင္ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနေသာ
စကားမ်ားကို မၾကားသည့္အလား တစ္ေနရာရာ (သို႕မဟုတ္) တစ္စံုတစ္ရာ ကို ၾကည့္ကာ ေငးငိုင္ေနတတ္ေသးသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္
အတူထိုင္ေနၾကကာ စကားေျပာေနရင္း ဆိုင္၏ မ်က္ေစာင္းထိုးအရပ္တြင္ရိွေသာ အုန္းပင္ၾကီး၏
ေၾကြလုလု အုန္းလက္ၾကီး ေလထဲမွာ တြဲေလာင္းၾကီး ျဖစ္ေနတာကို ေငးၾကည့္ေနတတ္သည္ ။ လမ္းေပၚတြင္
ေခြးမၾကီးမွ ေခြးေပါက္စကေလးမ်ားအား ႏို႕တိုက္ေနသည္ကို ေငးၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ေနတတ္သည္။
ထိုအခါ မိ်ဳးတြင္ သူမ ဆီမွ မည္သို႕ ေသာ စကားသံကိုမွ် မၾကားရ။ တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးၾကည့္ေသာ
သူမ၏ မ်က္၀န္း မ်ားတြင္ မေျပာျဖစ္ေသာ စကားလံုးမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနပါသည္။
[ ည ]
ညက မိုးသည္းသည္။
ေနျခည္ႏွင့္အတူ ထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး၏
မ်က္ေစာင္ထိုး အရပ္တြင္ရိွေသာ အုန္းပင္ၾကီး၏ ေၾကြလုလု အုန္းလက္ၾကီး ျပဳတ္က်သြားသည္
။ လမ္းမေပၚတြင္ ေခြးမၾကီးက ေခြးေပါက္စ ကေလး တစ္ေကာင္တည္းကို ႏို႕ တိုက္ေနသည္။ အျခားေခြးေပါက္စ
ကေလးမ်ားမွာ ကားၾကိတ္ခံရ၍ ေသဆံုးသြား ၾကျပီျဖစ္သည္။ ေနျခည္ေနထိုင္ရာ အဆာင္မွ အေဆာင္ပိုင္ရွင္
အန္တီၾကီး၏ စကားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္၏ အၾကားအာရံုတြင္ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္ျဖင့္ ရစ္၀ဲေနသည္။
"ေၾသာ္..မသိေသးဘူးထင္တယ္ ေနျခည္ ဒီအေဆာင္မွာ မေနေတာ့ဘူး
သူ႕ရဲ့ ေသြးထဲမွာ စီပိုးေတြ႕လို႕တဲ့ ျပန္သြားတယ္”
“အိမ္ျပန္သြားတယ္
ထင္တာပဲ သူ႕ဇာတိကုိေတာ့မသိဘူး”
“ ဟုတ္တယ္ အသည္းေရာင္အသား၀ါစီပိုး ေတြ႕တာတဲ့”
“ ျဖစ္ေနတာၾကာျပီ အခုမွ သိတာတဲ့”
"အဲဒီေရာဂါက ကုလို႕ေတာ့ရတယ္
ဒါေပမယ့္ ေဆးကုဖို႕စားရိတ္က သိန္းရာခ်ီျပီးကုန္မွာတဲ့
ပိုက္ဆံတတ္ႏုိင္တဲ့သူေတြပဲ ကုႏိုင္မွာေပါ့ေလ
ေနျခည္တို႕က......."
ထို အနက္ေရာင္ ဒိုင္ယာေလာ့မ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ဆီကို ျမားေတြလို စိုက္၀င္လာသည္။ အဆိပ္ျပင္းေသာ
ပ်ားပိတုန္းေတြကို အနားနားမွာ တ၀ီ၀ီ ပ်ံသန္းေနသည္။ ေျဖဆိုမည့္သူ ကင္းမဲ့ေနေသာ ေမးခြန္း
တစ္ခုကိုသာ ကြ်န္ေတာ္ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ေမးေနမိသည္။
“ေနျခည္ ဘယ္မွာလဲ”
“ေနျခည္ ဘယ္မွာလဲ”
“ေနျခည္ ဘယ္မွာလဲ”
“ေနျခည္ ဘယ္မွာလဲ”
ေနျခည့္ အတြက္ အနည္းဆံုး ကြ်န္ေတ္ာ့
ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ျဖစ္ လက္ေဆာင္ပါးလိုက္ ခ်င္သည္။ ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မရိွလွေသာ
ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာေလးကိုပဲ သူမက သိပ္ေကာင္းတာပဲ ဟု ေျပာေနက် စကားကို ေျပာေနက်ေလသံ အတုိင္း
တစ္ေသြမသိမ္း ေျပာလိုက္ လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
ေနျခည္ဟာ တကယ္ပဲ ေသျခင္းတရားဆီကို တည့္တည့္ၾကီး
တိုး၀င္ပစ္လိုက္ရတာလား။ သို႕ဆိုလွ်င္ ေနျခည္ဟာ
လက္တစ္ကမ္းမွာ ေရာက္ေနသည့္ ေသျခင္းတရားႏွင့္ စကား အေျခအတင္ ေျပာရင္း စကားႏုိင္လုေနေလဦးမလား။
ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေနျခည္ ပဲ ႏိုင္လိမ့္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေသျခင္း တရားသည္ ကစားပြဲတစ္ခု၏
အရံႈးအႏိုင္မဟုတ္။ ကစားပြဲတစ္ခု၏ သတ္မွတ္ထားေသာ အခိ်န္ ကန္႕သတ္ခ်က္တစ္ခုသာျဖစ္သည္။
ေသျခင္းတရားဆီသို႕ တိုး၀င္လိုက္ရျပီ ဆိုပါလွ်င္ ေျခာက္ကပ္ဖြယ္ရာ စကၠန္႕လက္တံတို႕၏ ေနာက္ဆံုးမိနစ္အား
ျဖတ္ေက်ာ္ေနသံမ်ားကို ေနျခည္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ပါ့မလဲ။
“ကြ်န္ေတာ့္ အသည္းက ပကတိ အေကာင္းၾကီး ရိွပါေသးတယ္ဗ်ာ”
ဟု
ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာခဲ့သည္ကိုေတာ့ သူမ သတိမရေစလိုပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ေရးလက္စ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ပင္ပန္းၾကီးစြာပင္
ၾကိဳးစား၍ အဆံုးသတ္ ပစ္လိုက္ ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကဗ်ာသည္ ဘယ္ေတာ့မွ အဆံုးသတ္၍ မရႏိုင္ေသာ
အရာတစ္ခုျဖစ္မွန္း (အခုအခိ်န္ အထိ) ကြ်န္ေတာ္ မသိခဲ့ပါ။ ။
လင္းေ၀အိမ္
(၁၉-၀၈-၂၀၁၄)
