လက္ကိုျပန္ဆြဲထုတ္လို႕မရေတာ့
ပုလင္းကိုပဲရိုက္ခြဲလိုက္ရမလား
လက္ထဲမွာဆုပ္ကိုင္ထားမိတဲ့ သၾကားလံုးေလး
ေခၽြးစေတြ ၊ စိုစြတ္မြန္းၾကပ္
ေမွာင္လြန္းေတာ့လည္း
တစ္ေယာက္ေနာက္ေက်ာကိုပဲတစ္ေယာက္ျမင္ၾကတဲ့ျမိဳ႕ၾကီးေလ
ကိုယ့္ခလုပ္ကိုယ္ႏိွပ္ျပီး ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္
စိတ္တစ္ခုလံုးက လင္းေပးေနရတုန္းပဲ
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ေကြ႕ေကာက္ျခင္းေတြမရိွေတာ့ရင္လမ္းေတြဟာေသဆံုးသြားၾကမယ္
ဒီေကာင္းကင္ၾကီးကိုဖာေထးဖို႕ရင္ဘတ္တစ္စလံုးကုိ ဆြဲဆုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္
ကမ္းစပ္ေတြရဲ့ ကန္႕သတ္ခ်က္မွာ
လိႈင္းေတြဟာ တ၀ုန္း၀ုန္းေအာ္ဟစ္ရင္းေသဆံုးသြားၾကရ
သံလမ္းေတြရဲ့ခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းမွ ရုန္းထြက္ခ်င္တဲ့စိတ္
ရထားဟာ suicide လုပ္ပစ္လိုက္တယ္
လမ္းကိုလည္းကြ်မ္းက်င္ပါေစ၊ ယာဥ္ကိုလည္း ကြ်မ္းက်င္ပါေစ
ပန္းတိုင္ေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွေတာ့ အမွန္တကယ္မရိွခဲ့ၾကဘူး
ျပန္လမ္းမၾကံဳတဲ့ဓားတစ္ခက္ရဲ့ ၀တ္မႈန္ေတြ၊ တဖြားဖြားေၾကြေၾကြက်
အိမ္လြမ္းစိတ္ရဲ့ ရနံ႕ဟာ သိပ္ကိုစူးရွလြန္းတယ္ ညီမေလး
တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြအုပ္စိုးတဲ့တိုင္းျပည္၊ နာက်င္သံေတြ သိုသိုသိပ္သိပ္
တိတ္တိတ္ေလးငိုၾကရတဲ့အခါ ၊ မ်က္ရည္သံေတြဟာဆူညံလြန္းတယ္
ျမွားဦးတည့္တည့္ဆီ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္တဲ့ရင္ဘတ္မ်ား၊
လိုအပ္ခ်က္ေတြက ေလးညိႈ႕ကိုအဆံုးထိငင္လိုက္တယ္
ေျပး၀င္လာတဲ့ က်ည္ဆံေတြကို ေခါင္းငံု႕ေရွာင္တိမ္း
လမင္းၾကီးကို ေမာ့ၾကည့္ခြင့္မရတာ ၾကာျပီ။
လင္းေ၀အိမ္(၀၄-၀၆-၂၀၁၂)
