“ဓားျခစ္ရာမ်ား”

“ဓားျခစ္ရာမ်ား”

(၁)

သူ႕တြင္ ဓားတစ္လက္ရိွသည္။ ဆင္စြယ္အရိုးတပ္ ဓားေျမွာင္တစ္လက္ ျဖစ္သည္။ အသြား ႏွစ္ဖက္ပါေသာ ေျခာက္လက္မ ဓားေျမွာင္ တစ္လက္ျဖစ္သည္။ဓားအိမ္မွာ သစ္သားအိမ္ကို သားေရအတုစြပ္ထားသည့္ ဓားအိမ္ မိ်ဳးျဖစ္သည္။ ဒီဓားကို သူ၏ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ထံမွ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ လက္ခံရရိွခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို သူငယ္ခ်င္းသည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္္းတစ္ခုတြင္ Queen ဘြဲ႕ရရိွထားသည့္ မိန္းမေခ်ာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ မွာမူ အနည္းငယ္ ေၾကာင္စီစီႏိုင္္လိမ့္မည္ ဟုထင္ပါသည္ ။ငယ္ရြယ္လွပေသာ မိန္းမပိ်ဳေလး တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဓား တစ္လက္ ႏွင့္ပတ္သတ္ရန္ အေၾကာင္းရိွခဲ့ပါသလား ဆိုတာကိုေတာ့ သူ မသိပါ။

မွတ္မွတ္ရရ ထိုေန႕ သည္ တကၠသုိလ္ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆံုးေန႕ျဖစ္သည္။ ရုပ္ရွင္မ်ားထဲကလို ႏွင္းမ်ားေ၀မေနပါ။ ေက်ာင္းေစာင့္ ဦးေလးၾကီး အမိႈက္မ်ားကို စုပံုမီးရိႈ႕ေနရာမွ လြင့္တက္လာေသာ မီးခိုးစမ်ားသည္သာ အနည္းငယ္ မိႈင္းေ၀လ်က္ရိွသည္။ ေက်ာင္းဖယ္ရီကား အလာကို သူတို႕ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကစဥ္တြင္ ျဖစ္သည္။ သူမ သူ႕ကို အညိဳေရာင္ ပါဆယ္တစ္ခုေပးခဲ့သည္။ အထဲတြင္ ဓားေျမွာင္တစ္လက္ရိွေနလိမ့္မည္ ဟု ထိုစဥ္က သူ မထင္ခဲ့ မိပါ။ စာအုပ္ သို႕မဟုတ္ တျခား အမွတ္တရ ပစၥည္းတစ္ခုခုျဖစ္လိမ့္မည္ဟုသာ ထင္ခဲ့သည္။ သူမဆီမွ ပထမဆံုး ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး အေနျဖင့္ လက္ခံရရိွခဲ့ေသာ ထိုလက္ေဆာင္သည္ ဓားတစ္လက္ ျဖစ္ေန သည္ကို သိရေသာအခါ ခင္မင္ရင္းနီးခဲ့ရေသာ ေန႕စြဲမ်ားတြင္ သူမ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းသည္ ဓားအိမ္ထဲမွ ေလွ်ာခနဲ ထြက္က်လာသည္။

"လူတစ္ေယာက္မွာ ဓားတစ္လက္ေတာ့ရိွသင့္တယ္....ရွင့္ ။ "

ထိုစကားကို သူ အခုအခိ်န္အထိ နားမလည္ခဲ့ပါ။ သို႕မဟုတ္ နားမလည္ခ်င္ခဲ့ပါ။ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္၍ ထြက္ခြာ သြားေသာ သူမ၏ ဆိုင္ကယ္စက္သံေလးက တေရြ႕ေရြ႕ေ၀းသြားခဲ့သည္။ ထိုေန႕က အျပာမြဲမြဲ အေရာင္ ေက်ာင္းကား မ်ားသည္  ျပာလြင္ ေတာက္ပ ေနခဲ့သည္ ဟု ထင္၏။

(၂)

ဓားတစ္လက္သည္ ဓားအိမ္ထဲတြင္ ျငိမ္သက္စြာ ခိုနားေနသမွ် မည္သူ႕ကိုမွ် ထိရွေစျခင္းမရိွသည္ကို အားလံုးသိၾကသည္။ သုိ႕ေသာ္ လူတို႕သည္ ဓားကို မလိုအပ္ပါဘဲႏွင့္  ဓားအိမ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္ဖို႕ၾကိဳးစားၾကသည္။ ထိုေရာအခါ ဓားအိမ္၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမွ ကင္းလြတ္သြားေသာ ဓားတစ္လက္သည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ သို႕မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ရာကို ထိခိုက္ျပတ္ရွေစႏိုင္ေတာ့သည္။ ဓားကိုင္သူ၏ လက္ကိုပင္ ျပန္လည္ထိရွေစႏိုင္သည္။ဓားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည္မွာ ဓားအိမ္တစ္ခုလား၊ ဓားကိုင္သည့္ လက္လား ဆိုသည္မွာမူ အျငင္းပြားစရာေကာင္းေသာ ကိစၥတစ္ခုပင္ျဖစ္ပါသည္။

ဓားသည္ သက္မဲ့ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ အခိ်ဳ႕ေသာ တံုျပန္႕ႏိုင္စြမ္းရိွသည့္ သက္မဲ့ ပစၥည္းမ်ား နည္းတူပင္ ဓားတစ္လက္ သည္လည္း တံုျပန္မႈရိွသည္။အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသြးထားေသာ ဓားတစ္လက္၏ အသြား သည္ ထက္ျမေနမည္။မေသြးဘဲ ပစ္ထား ေသာ ဓားတစ္လက္၏ အသြားတြင္ ထက္ျမမႈမရိွ။ ဓားေသြး ေက်ာက္ ႏွင့္ ဓားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ပြတ္တိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ဓား၏ အသြားသည္ ပိုမိုထက္ရွလာသည္။ ဓားေသြး ေက်ာက္မွာမူ တျဖည္းျဖည္းပါးလ်ားလာရသည္။ အသြား ထက္ျမ ေစရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ဓားကို ေသြးေသာ္လည္း ဓားတစ္လက္အေနျဖင့္ မိမိ၏ အသြားထက္ျမလာေစျခင္းအတြက္ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဓားေသြး ေက်ာက္ေပၚတြင္ ပြတ္တိုက္ျခင္းခံေနရသည္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနႏိုင္မည္ လားဆိုသည္မွာ သူ႕စိတ္ကို ခဏခဏ လာထိရွေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုပင္ျဖစ္ပါသည္။

(၃)

"ေဟ့ေကာင္...ပေစာက္နဲ႕ ဖဦးထုပ္ဟာ ကပ္ေနတာ။

 မပ်င္းနဲ႕။  'ပ်င္း' ရင္ 'ဖ်င္း' သြားလိမ့္မယ္။ 

 ဓားတစ္လက္ကို ထက္ျမက္ေအာင္ အၾကိမ္ၾကိမ္ေသြးေနဖို႕လိုတယ္ကြ"

သူ ငယ္စဥ္အခါက အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကားခဲ့ရေသာ သူ႕အေဖ၏ ဆံုးမစကားမ်ား ျဖစ္သည္။ သူငယ္ငယ္က နည္းနည္း ပ်င္းပါသည္။ ၾကီးလာေသာအခါ မ်ားမ်ားပ်င္းပါသည္။ အေဖကလည္း သူ႕ကို ငယ္စဥ္ကလို ဆံုးမေလ့မရိွေတာ့ပါ။ ဆံုးမဖို႕ မလိုအပ္ေတာ့ဟု ယူဆ လိုက္ပံုရပါသည္။ တကယ္ေတာ့ အသက္ၾကီးလာေလေလ အပ်င္းၾကီး လာေလ ျဖစ္ေသာ သူ႕အတြက္ ငယ္စဥ္ကထက္ပင္ ပို၍ ဆံုးမဖို႕ လိုအပ္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။

သူ အဓိပၸါယ္မဲ့ ပိုက္ဆံရွာရမွာ ပ်င္းသည္။ ေငြေၾကးစုေဆာင္းရမွာ ပ်င္းသည္။ စိတ္မပါဘဲ ယဥ္ေက်းမႈအရ ျပံဳးျပရမွာ ပ်င္းသည္။ စကားေျပာခ်င္စိတ္မရိွေသာ္လည္း အေျခေနအရ မျဖစ္မေန ေျပာေနရတာမိ်ဳး ပ်င္းသည္။ ဖန္တစ္ရာ ေတေနေသာ မဲျပာပုဆိုး ကဗ်ာမ်ားဖတ္ရမွာပ်င္းသည္။စသျဖင့္ သူ၏ ‘ပ်င္း’ ေနေသာ အေနအထား သည္ ‘ဖ်င္း’ သြား ရန္ပင္နီးကပ္ေနျပီ ထင္ပါသည္။ တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ သူ မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ အေဖ့ဆီ သြားပါဦးမည္။ အေဖ့ကို သူ႕အား ဆံုးမဖို႕ သတိေပးမည္။ အေဖ့အတြက္ သူ ဘယ္တုန္းက မွ မေသြးျဖစ္ ခဲ့ေသာ ဓား တစ္လက္ကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ ရိွပါသည္။

ကေလးဘ၀ေန႕စြဲမ်ားတြင္ အေဖက သူ႕ကို ဓား တစ္လက္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ကယ့္ ဓား အစစ္မဟုတ္ေသာ သစ္သား ဓား တစ္လက္ျဖစ္ပါသည္။ ကပြဲတစ္ခု၌ ယိမ္းကရာတြင္ အသံုးျပဳေသာ သစ္သားကို ဓားပံုသဏၭာန္ ခုတ္ထြင္ထားသည့္ အရုပ္ဓားျဖစ္သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ သစ္သားဓား တစ္လက္သည္ပင္ ေကာင္းေကာင္း လံုေလာက္ပါသည္။ သူ႕၏ ကေလးဘ၀ ကုန္ဆံုးသြားခိ်န္တြင္ ထိုသစ္သားဓား ကို တျခားကေလး တစ္ေယာက္အား ေပးပစ္လိုက္မိသည္ထင္သည္။ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဓားတစ္လက္သည္ မျဖစ္မေနပင္ လိုအပ္မည္ဆိုပါက သစ္သားဓားတစ္လက္ကိုသာ သူ ကိုင္ေဆာင္ခ်င္ပါသည္။

သူ ငယ္ငယ္က ဘာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္ကို ျပန္စဥ္းစားမိသည္။တကယ္ေတာ့ သူ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဖူးပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အခုအခိ်န္ထိလည္း ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ျဖစ္မလာပါ။ ငယ္ငယ္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ေသာ သူ၏ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အခု ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ေနပါသည္။ ခြ်င္းခ်က္အေနျဖင့္ သေဘၤာသား ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမွာ အခု စက္ေလွေမာင္းေနသည္။ သူသည္လည္း ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာဘ၀ႏွင့္ အနည္းငယ္ နီးစပ္သည္ ဟုဆိုရပါမည္။ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေသာ သူ သည္ ဘာမွျဖစ္မလာပါ။ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္သည့္စိတ္ႏွင့္ပင္ သူ ကဗ်ာ ေရးပါသည္ ။  (သို႕မဟုတ္) ကဗ်ာဟု ယူဆဖြယ္ရိွေသာ စာသားမ်ား အနည္းငယ္ ေရးပါသည္ ။ အျခား စာတိုေပစ အနည္းငယ္ေရးပါသည္ ။

သူ ပက္လက္ကုလားထိုင္ကိုေတာ့ ၾကိဳက္သည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ရင္း အပ်င္းဆန္႕ရသည္ကို အထူး ႏွစ္သက္ သည္။ ရံဖန္ရံခါ ထိုသို႕အပ်င္းဆန္႕ေနရင္း အေဖေျပာေသာ "ဓားတစ္လက္ကို ထက္ျမက္ေအာင္ ၾကိမ္ၾကိမ္ ေသြးေနဖို႕ လိုတယ္" ဆိုသည့္စကားကို အဖန္ဖန္တလဲလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ ထက္ျမက္လာတဲ့ ဓားတစ္လက္ရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္ေတြဟာ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ ေတြးမိသည္။ သစ္ခုတ္သမားတစ္ေယာက္ ၏ လက္ထဲမွ ဓားသည္ သစ္ပင္ကို ထိခိုက္ေစမည္။ သားသတ္ သမားတစ္ေယာက္၏ လက္ထဲမွ ဓားသည္ သားေကာင္တို႕ကို ဇီ၀ိန္ေျခြမည္။ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္၏ လက္ထဲမွ ဓားသည္လည္း သတ္ျဖတ္ဖို႕ပင္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား။

ထိုကဲ့သို သူ ေတြးေနမိသည္ကို သူ႕အေဖသာသိလွ်င္ သူ႕အား အဆိုးျမင္၀ါဒီဟု သတ္မွတ္ လိမ့္မည္ထင္သည္။ သို႕ေသာ္ ရူးသြပ္ေနေသာ သူတစ္ေယာက္၏ လက္ထဲမွ ဓားတစ္လက္၏ ထက္ျမက္မႈ ကို ဘယ္အေကာင္းျမင္ ၀ါဒီသမားမွ မေၾကာက္ရြ႕ံဘဲ ေနမည္မဟုတ္ပါ။ ဓားတစ္လက္ရဲ့ အကိ်ဳးသက္ေရာက္မႈသည္ ဓားကိုိကုိင္တြယ္ ေသာ လက္ေပၚတြင္ မူတည္သည္ဆိုသည္မွာ အျငင္းပြားဖြယ္မရိွ။ ေလာကတြင္  ရူးသြပ္ေနသာ လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ ေနသည္မွာလည္း အလားတူပင္  အျငင္းပြားဖြယ္မရိွ။ သူသည္လည္း ရူးသြပ္ေနေသာ သူတစ္ေယာက္  ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

(၄)

ျပီးခဲ့တဲ့ရက္က တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းျပီး ကတည္းက ကြဲကြာသြားခဲ့ၾကျပီး အခုမွ ျပန္ေတြ႕ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ေငြေၾကး မျပည့္စံုေသာ ဘ၀ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည့္ ထိုသူငယ္ခ်င္းကို ယခု ေတာက္ေတာက္ ေျပာင္ေျပာင္ အဆင္ေျပေနသည့္ အေျခအေနျဖင့္ ျပန္ေတြ႕ရ၍ ၀မ္းသာမိသည္။ ႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္ေရာက္သည္မွာ မၾကာေသးဟု သိရသည္။

"မင္း..သူေဌးျဖစ္ေနျပီေပါ့"

 ဟု သူ ေမးလိုက္သည္ကို သူငယ္ခ်င္းက ျပန္မေျဖဘဲ ျပံဳးရံုသာျပံဳးျပေနသည္။ ျပံဳးေနေသာမ်က္ႏွာတြင္ တစ္ခိ်န္ကထင္ဟပ္ခဲ့ေသာ အားငယ္မႈ အရိပ္ေယာင္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ေနရေသးသည္။ ေငြေၾကးသည္ တစ္ခိ်န္က စြန္းထင္းခဲ့ဖူးေသာ ထို အားငယ္စိတ္မ်ားကို ေဆးေၾကာ ပစ္ႏိုင္စြမ္း မရိွသည္လား မသိပါ။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္အနည္းငယ္က စာသင္ခန္းေရွ႕ ၀ရန္တာတြင္ သူႏွင့္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သား အတူထိုင္ေနရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားေျပာဆိုေနၾကသည္။ 'ေရႊႏွင္းဆီ' ေဆးေပါ့လိပ္အတိုေလးကို တရိႈက္မက္မက္ ဖြာရိုက္လိုက္ရင္း သူ၏ သူငယ္ခ်င္းက-

"သူေဌး ဆိုတာ ပိုက္ဆံကလြဲျပီးဘာမွမရိွတဲ့သူေတြပဲကြ"

ဟု အေ၀းမွာျမင္ေနရေသာ အနီေရာင္ေတာင္ကုန္းေလးကိုေငးၾကည့္ေနလ်က္ ေျပာလိုက္သည္။ ထိုစကားသည္ သူ႕အဖို႕ ခဏ ခဏ ၾကားေနရသျဖင့္ ရိုးအီေနျပီျဖစ္ေသာ္လည္း စကားေျပာရမွာထက္ နားေထာင္ရမွာကို ပိုႏွစ္သက္ေသာ သူ၏ အက်င့္အတိုင္း ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ဘဲ ဆက္၍သာ နားေထာင္ေနျဖစ္လုိက္သည္။

"ပိုက္ဆံလိုခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ပိုက္ဆံကိုရွာတယ္

ပိုက္ဆံတစ္ခုတည္းကိုပဲ အာရံုစိုက္ျပီးရွာေနတာေၾကာင့္

ပိုက္ဆံတစ္ခုပဲရျပီး တျခားအရာေတြ အားလံုး ဆံုးရႈံးသြားရတယ္"

ထိုစကားကို ေျပာျပီး လက္ၾကားမွ မီးေသေနေသာ ေဆးလိပ္တိုကို မီးျပန္ညိွေနေသာသူငယ္ခ်င္းကို သူ ေမးခြန္းတစ္ခုေတာ့ ေမးျဖစ္ခဲ့လိုက္သည္.။

"ဆံုးရႈံးသြားရတဲ့ တျခားအရာေတြ ဆိုတာ ဘာေတြလဲ"

သူငယ္ခ်င္းက ေဆးလိပ္မီးခိုးမ်ားကို မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ သူ၏ေမးခြန္း ကိုေတာ့ အေျဖမေပးခဲ့ပါ။ အခု သူငယ္ခ်င္း၏ မ်က္ႏွာကို သူ စိုက္ၾကည့္ေန မိသည္။ သို႕ေသာ္ သူ ၏ တစ္ခိ်န္က ေမးခြန္းကိုေတာ့ ထပ္မေေမးျဖစ္ေတာ့ပါ။ထို႕ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းသည္ မဂၤလာပြဲ ဖိတ္စာ တစ္ေစာင္ထုတ္ေပးကာ ေရွ႕လာမည့္ တနဂၤေႏြတြင္ ျပဳလုပ္မည့္သူ၏မဂၤလာပြဲသို႕ ဆက္ဆက္ လာခဲ့ရန္ မွာၾကားျပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္ခြာ သြားေလသည္။

မဂၤလာ ဖိတ္စာေပၚမွ သူတို႕သမီး နာမည္ကို ၾကည့္မိလိုက္သည့္အခါ သူ အနည္းငယ္ေတာ့ အံအား သင့္သြားသည္။ ၀တၳဳ ဇာတ္လမ္းေရးဆရာမ်ား တမင္တကာ လုပ္ယူေလ့ရိွေသာ တိုက္ဆိုင္မႈသည္ သူ႕ ဘ၀ ထဲသို႕ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ က်ေရာက္လာသည္ထင့္။

သူမ..။

ဓားတစ္လက္...။

တကၠသိုလ္ ေန႕ရက္မ်ား...။

သူအံ့အားသင့္စြာပင္ ေသာက္ေနက် ဘံုဆိုင္အိုေလး ရိွရာဆီသို႕ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္လာခဲ့မိသည္။

(၅)

လာမည့္ တနဂၤေႏြတြင္ မဂၤလာပြဲတစ္ခုရိွသည္။

လာမည့္ တနဂၤေႏြတြင္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမေလး တို႕ ၏ မဂၤလာပြဲတစ္ခုရိွသည္။

လာမည့္ တနဂၤၤေႏြတြင္ သူ ထို မဂၤလာပြဲသို႕သြားရမည္။

သူ႕တြင္ တန္ဖိုးသင့္တင့္ေသာ မဂၤလာ လက္ေဆာင္ပစၥည္း တစ္ခု၀ယ္ရန္ပင္ လံုေလာက္ေသာေငြေၾကးမရိွ။

သူ႕တြင္ ဘယ္တုန္းကမွ မေသြးခဲ့ဖူးေသာ ဓားတစ္လက္သာရိွသည္။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ  ထိုမဂၤလာပြဲသို႕ သြားျဖစ္ေအာင္သြားလိမ့္မည္။

သူ၏ သူငယ္ခ်င္း ကို  ႏႈတ္ဆက္မည္။မဂၤလာလက္ဖြဲ႕အျဖစ္ ေမးခြန္းတစ္ခု လက္ဖြဲ႕လိုေၾကာင္းေျပာမည္။

သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို ႏႈတ္ဆက္မည္။ သူငယ္ခ်င္းမေလးက သူ႕ကို -

"ရွင္ ဟာ ခပ္တံုးတံုးဓားတစ္လက္ပဲ " ဟု စိတ္ထဲမွ ေျပာခ်င္ေျပာေနပါလိမ့္မည္။

သို႕ဆိုလွ်င္ ထိုစကားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ သူ႕တြင္ ျပန္လည္ေခ်ပရန္ ေျပာစရာ စကားမရိွပါ။

သူ႕တြင္ ဘယ္တုန္းကမွ မေသြးခဲ့ဖူးေသာ  ဓားတစ္လက္ သာရိွပါသည္။     ။

                                                                                       လင္းေ၀အိမ္(၂၆-၀၅-၂၀၁၄)

                                                                        

“ပန္းခ်ီကားထဲက လမ္းကေလး”

“ပန္းခ်ီကားထဲက လမ္းကေလး”

ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ရဲ့ ဧည့္ခန္း နံရံ ေပၚမွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ခိ်တ္ဆြဲထားပါတယ္။ အဲဒီ ပန္းခီ်ကား ထဲမွာ လမ္းကေလးတစ္လမ္း ရိွတယ္။ အဲဒီ လမ္းကေလးရဲ့ အဆံုးမွာ ဘာေတြ ရိွမလဲ ဆိုတာ ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ လမ္းကေလးရဲ့ အစမွာ ဘာေတြ ရိွခဲ့မယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ မသိႏိုင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ ဘယ္မွာ အစျပဳခဲ့သည္ မသိ၊ ဘယ္မွာ အဆံုး သတ္လိမ့္မည္ မသိေသာ လမ္းမ်ားတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္း ေနၾကရသည္တဲ့လား။

လမ္းတိုင္း လမ္းတိုင္းမွာ အဆံုးသတ္ ဆိုတာ ရိွၾကရသလား။ လမ္းတစ္ခုစီမွာ အဆံုးသတ္ ေရာက္ရိွရမယ့္ ေနရာေဒသတစ္ခု မျဖစ္မေန ရိွၾကရသလား။ ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ေဆြမိ်ဳးသားခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕ ဆင္တူတဲ့ သူ တစ္ေယာက္ကို ျပန္ေတြ႕ လိုက္ရတဲ့ စိတ္ခံစားမႈမိ်ဳးနဲ႕ အဲဒီ ပန္းခ်ီကားထဲက လမ္းကေလးကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုး မိပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ရဲ့ ဧည့္ခန္းမွာ အဲဒီ လမ္းကေလး ပါ၀င္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေလး ေရာက္ရိွ လာခဲ့ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြမွာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေလးေတြ  ကုိယ္စီ ကိုယ္စီ ရိွခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ လက္ေတြ႕ျဖစ္မလာႏိုင္ခဲ့တဲ့ ငယ္အိပ္မက္ ကေလးေတြကို အသီသီး ပိုင္ဆိုင္ဖူးခဲ့ၾကပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ဆႏၵ ရိွေသာ္လည္းပဲ အေျခေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မေလွ်ာက္ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးေတြေပါ့။ တစ္ခါ တစ္ေလမွာ ကုန္လြန္ခဲ့ျပီးေသာ ၀ါက်င္က်င္ စာမ်က္ႏွာ အေဟာင္း ေလးေတြကို ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါ အဲဒီ လမ္းကေလးေတြကို  ျပန္လြမ္းရတတ္ပါတယ္။ မရွင္သန္ႏုိင္ ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္အေသ ကေလးေတြ ျဖစ္လင့္ကစား ငယ္ဘ၀ အိပ္မက္ေတြဟာ အတိုင္းတာ တစ္ခုအထိ ျဖဴစင္ခဲ့ ၾကတာေတာ့ အမွန္ ပါပဲေလ။

ဘ၀ဟာ ဘာလဲ။ အဲဒီ ေမးခြန္းကို လူေပါင္းမ်ားစြာက အေျဖေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေျဖဆိုခဲ့ၾက  ျပီးပါျပီ။ ဘ၀ဆိုတာ ဟု အစ ခ်ီေသာ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ား ေျမာက္မ်ားစြာ ရိွခဲ့ပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ဘ၀ဟာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုဖို႕ မလိုအပ္တဲ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ သည္ပင္လွ်င္ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္သြားသည္ ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မျငင္းလိုေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ တို႕ဟာ ကိုယ့္ အတၱထဲမွာပဲ ကိုယ္ ကူးခတ္ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကတဲ့ ငါးေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ခရီး ရွည္ၾကီးကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနရင္း ကြ်န္ေတာ့္ အိပ္ထဲမွ အိပ္မက္အခိ်ဴ႕ ခဏခဏ က်က် ေပ်ာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ၾကီးမားစြာ စိုက္ပိ်ဳးခဲ့တဲ့ ပန္းခင္းေလး မရွင္သန္ ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ စိုက္ပိ်ဳး ခြင့္ရတဲ့ ပန္းပင္ေလး ေတြကိုပဲ ပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ တာ၀န္ေက်ေက် ဆက္လက္ ျပဳစု ရပါလိမ့္မယ္။

ဘ၀ဟာ တိုေတာင္း လြန္းတယ္။ လမ္းေတြကေတာ့ ရွည္လ်ား ေကာက္ေကြ႕ လြန္းတယ္။ မာယာမ်ားတဲ့ လမ္းေတြမွာ ကံတရားနဲ႕ အေျပး ျပိဳင္ရင္း လဲက်ခဲ့ရတဲ့ အၾကိမ္ေရလည္း မနည္းေတာ့။ နင္းလို သူေတြက နင္းသြားၾကတယ္။ ေက်ာ္လို သူေတြက ေက်ာ္ခြ သြားၾကတယ္။ တိုးတိုက္ လိုသူေတြက တိုးတိုက္ သြားၾကျပန္ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္မယ္မွန္း သိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ ကြ်န္ေတာ္တို႕ဟာ  ဆက္သြား ေနၾကရဦးမွာပါပဲ။

၀ါက် တစ္ေၾကာင္းကို စိတ္လိုလက္ရ ခ်ေရးလိုက္ ျပီးခါမွ အဲဒီ ၀ါက်ရဲ့ အဓိပၸါယ္ကို ျပန္လည္ ရွာေဖြဖို႕ ၾကိဳးစားေနရတဲ့ ေန႕စြဲေတြလည္း မ်ားခဲ့ပါျပီ။ ကိုယ္တိုင္ ကုိယ္က် ကိုယ့္လက္နဲ႕ ေရးျခစ္လိုက္ ျပီးခါမွ ကိုယ့္လက္ေရး ျဖစ္မလာတဲ့ အကၡရာေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ လြယ္အိတ္ေလး ထဲမွာ ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာေနၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႕ကို ခ်စ္ပါတယ္။

ေျပာခဲ့ ျပီးသည့္ အတုိင္း ကြ်န္ေတာ့္ အိမ္ရဲ့ ဧည့္ခန္းမွာ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္ ခိ်တ္ဆြဲ ထားတယ္။ ပန္းခ်ီ ကားေလး ထဲမွာ လမ္းကေလး တစ္လမ္း ရိွတယ္။ ဒါဟာ ေရာဘတ္ဖေရာ့စ္ ရဲ႕ ‘မေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့လမ္း’ ^* ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး.။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေလးေတာင္ မရခဲ့တဲ့ လမ္းကေလး ေပါ့။ အဲဒီ လမ္းကေလး အတိုင္း ေလွ်ာက္သြားရင္ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္လိမ့္မလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ကူးနဲ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ မွန္းဆ ၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ စိတ္ကူးထဲက ရပ္၀န္းတစ္ခုကို အေသခ်ာ ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာကိုေတာ့  ဘယ္သူမွ သိႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ့ပါ။ အတိတ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ျပီးေသာ လမ္းကေလးကို ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ ျပီပဲေလ။

ကြ်န္ေတာ္ဟာ အခိ်န္ရတိုင္း အဲဒီ ပန္းခ်ီကားထဲက လမ္းကေလးကိုေတာ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေငးေမာ ၾကည့္ေနမိတတ္ပါတယ္။          ။

                                                                        လင္းေ၀အိမ္

* The Road Not Taken by Robert Frost

“ေခၚသံ”

“ေခၚသံ”       

                                

ေခၚသံတစ္ခုရဲ့ သယ္ေဆာင္ရာေနာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမ်ာလြင့္ လိုက္ပါခဲ့တယ္။

ေခၚသံဟာ အေ၀းေျပး လမ္းမၾကီးတေလ်ာက္ အရိွန္အဟုန္နဲ႕ ေျပးသြားတယ္။ ေခၚသံဟာ သားေကာင္ရဲ့ အနံကိုရလိုက္တဲ့ အမဲလိုက္ေခြးတစ္ေကာင္ သားေကာင္ရိွရာအရပ္ကို အရိွန္နဲ႕ေျပးသြားသလို ေျပးသြား တယ္။ ေခၚသံဟာ ဘယ္ကို သြားရမယ္ဆိုတာ တိတိက်က်ၾကီးကို သိထားတဲ့ ပံုစံမိ်ဳးပဲ။ ေခၚသံဟာ ဘတ္စ္ကားေတြ တစ္စီးျပီး တစ္စီး ေျပာင္းျပီး စီးတယ္။ ေခၚသံဟာ မီးပိြဳင့္ေတြကိုေတာ့ စိတ္ရွည္ပံုမရဘူး။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မီးပြိဳင့္ေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းတတ္ေလ့ ရိွတယ္။ ဘယ္ေတာ့ေရာက္ လာ မယ္မွန္းမသိရတဲ့ ေသျခင္းတရား ဆိုတာၾကီးကို ထိုင္ေစာင့္ေနရတာထက္စာရင္ မီးပြိဳင့္တစ္ခုရဲ့ သိပ္မၾကာျမင့္လွတဲ့ အခိ်န္ကန္႕သတ္ခ်က္ ကေလးတစ္ခုကို ေစာင့္ဆိုင္းရတာဟာ ဘာမွမေျပာပေလာက္ ဘူးမဟုတ္လား။ အဲဒီ တိုေတာင္းလွတဲ့ မီးပြိဳင့္တစ္ခုရဲ့ အခိ်န္အပိုင္းအျခားေလး အတြင္းမွာပဲ ေသျခင္း တရားဟာ ေရာက္ခ်င္ရင္ ေရာက္လာႏိုင္တာပဲ ဆိုတာကိုေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားလိုက္တာေပါ့။

ေခၚသံဟာ ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမွာ တြန္းထိုး ရုန္းကန္ျပီး ေျပးတယ္။ေခၚသံဟာ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္း ေပၚမွာ ခင္းထားတဲ့ ေစ်းဗန္းထဲက ဖရဲသီးစိတ္ေတြေပၚမွာ ၀ဲပ်ံေနတဲ့ ယင္ေကာင္ေတြလို ေမာင္းထုတ္ျခင္း ခံရတယ္။ ေခၚသံဟာ ယင္ေကာင္ေတြလိုပဲ တ၀ီ၀ီ ပ်ံသန္းလိုက္ ခဏ ျပန္နားလိုက္နဲ႕ ေမာင္းထုတ္ျခင္းကို အၾကိမ္ၾကိမ္ တိုး၀င္ေနျပန္တယ္။

ေခၚသံဟာ လမ္းၾကားတစ္ခုထဲကို ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပး၀င္သြားတယ္။အဲဒီလမ္းၾကားေလးဟာ  တစ္ဖက္ပိတ္ လမ္းၾကားေလး။ လမ္းၾကားေလးရဲ့ အဆံုးမွာ ဘံုဆိုင္အိုေလး ရိွတယ္။ ေခၚသံဟာ ပုလင္းထဲ က ခုန္ထြက္ တယ္။ ေခၚသံဟာ ညစ္ေထးေထး ဖန္ခြက္ထဲမွာ ျဖဴစင္စြာ ခိုနားဖို႕ၾကိဳးစားတယ္။ ေခၚသံဟာ ယဥ္ေက်း လွစြာေသာ လူၾကီးမင္းမ်ား သူတို႕ဘာသာ ေရးဆြဲ အတည္ျပဳထားတဲ့ ေရႊေရာင္ (ဟုဆိုသည့္) သတ္မွတ္ ခ်က္ စံႏႈန္းေတြကို ေရနဲ႕ က်င္းျပီး သြန္ပစ္လိုက္ေသးတယ္။

ေခၚသံဟာ လူသူကင္းမဲ့ေနတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းမၾကီးေပၚကို တက္သြားျပန္တယ္။ ေခၚသံဟာ ခပ္လွမ္းလွမ္း အေရာက္မွာ လမ္းရဲ့ ညာဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ႕ဆင္းလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေခၚသံ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္တဲ့ လမ္းရဲ့ တစ္ဖက္အျခမ္းမွာ ရိွေနမယ့္ သူေတြဟာ အခုပဲ ဘံုဆိုင္အိုေလးထဲက ထြက္ လာတဲ့ ေခၚသံကို ေခြးေလေခြးလြင့္ တစ္ေကာင္လို ေမာင္းထုတ္ပစ္ လိုက္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္က သိေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေခၚသံရဲ့ ေနာက္ကို အမီွလိုက္ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခၚသံဟာ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလို မ်က္ႏွာနဲ႕ ျပန္ထြက္ (ျပန္တက္) လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ “ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့သလို မ်က္ႏွာ” ဟာ “ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာ” မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္က သိေနတယ္။

အခုအခ်ိန္အထိ ေခၚသံဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ေသးဘူး။ ေခၚသံဟာ သူနဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ ၾကားမွာ ဘာပတ္သတ္မႈမွ မရိွသလို ကြ်န္ေတာ့ကို ဥေပကၡာျပဳထားတယ္။ ေခၚသံဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ေခၚသံေရာ ဟုတ္ရဲ့လား ဆိုတဲ့ အေတြးစက ကြ်န္ေတာ့္ အာရံုကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စူး၀င္လာေနတယ္။

ေခၚသံဟာ တရိပ္ရိပ္နဲ႕ ေျပးေနဆဲပဲ။ ေခၚသံဟာ ရုတ္တရက္ မီးနီမိသြားတဲ့ မီးပြိဳင့္ကို စိတ္မရွည္တဲ့ ပံုစံမိ်ဳးနဲ႕ ျဖတ္ကူးသြားျပန္တယ္။ တေရြ႕ေရြ႕ ေ၀းသြားတဲ့ ေခၚသံကို လွမ္းျပီး ေငးၾကည့္ ေနရင္း မီးပြိဳင့္ရဲ့  အခ်က္ျပမီး စိမ္းလာမယ့္ အခိ်န္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္း ေနပါတယ္။        ။

                                       လင္းေ၀အိမ္