"ပံုျပင္(၁)"

ငါ့ဘ၀ သင္ပုန္းမွာ
ပထမဆံုးေရးျခစ္ခဲ့တဲ့၀လံုးေလးပါပဲ
နင္ရယ္..။

လက္ေရးလက္သားညံ့သူ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့စာမ်က္ႏွာမွာ
နင္ ဘယ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါ့မလဲေလ။

နင့္ေခါင္းေပၚက ဆိပ္ဖလူးပန္းကံုးေလးကို
ငါ့ ေပတံအကိ်ဳးေလးနဲ႕တိုင္းတာၾကည့္တယ္
မမီွပါဘူးကြယ္..။

လြယ္အိတ္အစုတ္ေလးပိုက္ျပီး
နင့္အေၾကာင္းမက္တဲ့ အိပ္မက္ေလးေတြ လိုက္လိုက္ေကာက္ထည့္ဖူး
ငါဟာ
ၾကယ္ပြင့္ခူးတဲ့ ေကာင္ရူးေလးပါ
အလြမ္းဆူးေတြ စူးတယ္။

ငါ့စာအုပ္ေလးၾကားမွာ
နင့္ရယ္သံလြင္လြင္ေလးကို ေသေသသပ္သပ္ေခါက္သိမ္းထားတယ္
နင့္ကြန္ပါေလးထဲမွာ
ငါ့ကဗ်ာေလးေတြမရိွေလာက္ေတာ့ပါဘူး။

ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထုိးျပီေလ
ဘ၀တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ၾကတယ္။

နင္သြားမယ့္လမ္းမွာ
ဆိပ္ဖလူးပန္းတို႕ေ၀ပါေစ
ငါ........
ေက်ာင္းမုန္႕ေစ်းတန္းေလးမွာရပ္ျပီး ေငးၾကည့္ေနမယ္။   ။

                                                             လင္းေ၀အိမ္

“ကြဲေၾကသြားေသာ မနက္ျဖန္မ်ား..“

                                       










   (၁)

          သာမန္မနက္ခင္းတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။အရာအားလံုးကသမရိုးက်ျဖတ္သန္းေနၾကတဲ့ အဲဒီမနက္ခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုလိုအပ္ေနခဲ့တယ္။တာ၀န္ခ်ိန္ေရာက္လာေၾကာင္း သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရတဲ့စစ္သားတစ္ေယာက္လို အိပ္ယာထဲက ရုန္းထျပီး တိုက္ခန္း၀ရန္တာေလးဆီကို ေၿပးထြက္ လိုက္မိတယ္။လုပ္ေနက် အက်င့္တစ္ခုကို အလိုအေလ်ာက္လုပ္လိုက္သလိုမိ်ဳး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းရဲ့ ၀ရန္တာေလးဆီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။

          စိတ္ထဲကို မႏွစ္ျမိဳမႈေတြဟာ ပိ်ဳ႕ပိ်ဳ႕ျပီးတက္လာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီအခန္းရဲ့ ခန္းဆီးစတြဟာ အစိမ္းေရာင္ေတြၿဖစ္ေနရ တာလဲ။ကြ်န္ေတာ္ အစိမ္းေရာင္မၾကိဳက္ဘူးဆိုတာ သူမေမ့သြားခဲ့ျပီလား။အဲဒီေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္မီွထားတဲ့ တံခါးရဲ့ခန္းဆီးစေလးကိုအေသအခ်ာၿပန္ၾကည့္မိတယ္။ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းရဲ့ ခန္းဆီးစ ေလးေတြကေတာ့ အျပာႏုေရာင္ေလးေတြပါပဲ။စိတ္တစ္ခုလံုးကာင္းကင္မွာ လြင့္ေမ်ာေနသလို ခံစားရမယ့္ ခန္းဆီးစျပာျပာေလးေတြပါ..။ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး အၿပာႏုေရာင္ကို သိပ္ၾကိဳက္ ခဲ့တယ္ဆိုတာ ၿပန္စဥ္းစားမိတယ္။သူမ တကယ္ပဲေျပာင္းလဲသြားႏိုင္ခဲ့ျပီလား..။အေျဖမရိွတဲ့ေမးခြန္း ေတြဟာ ရင္ဘတ္ကိုလာစိုက္၀င္ျပီးမွ ျပန္ဆြဲႏႈတ္ လို႕မရတဲ့ ျမာွးတံေတြပါပဲ။ဒါေပမယ့္ အဲဒီေမးခြန္းေတြကို အၾကိမ္ ၾကိမ္ အခါခါ ေမးေနမိတယ္။ယဥ္ပါးစျပဳေနျပီျဖစ္တဲ့ နာက်င္မႈေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့သိလိုစိတ္ကို မတားဆီးႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။

          အိပ္ယာထဲကရုန္းထြက္ခဲ့ေပမယ့္ အိပ္စက္ျခင္းထဲက လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသး တဲ့မ်က္လံုးအစံုကို ခဏ ေလာက္မိွတ္ထားေပးလိုက္တယ္။စိတ္အာရံုထဲမွာေတာ့ အစိမ္းေရာင္ခန္းဆီးစ ေတြကတဖ်တ္ဖ်တ္လာရိုက္ခတ္ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြ ကို ၿပန္ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဲဒီျမင္ကြင္းက ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္၀န္းေတြထဲကို တိတိက်က်ၾကီး၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ ဒီ၀ရန္တာမွာ ဆက္ေနဖို႕ မသင့္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိလိုက္ျပီ။ခန္းဆီးစ အျပာႏုေလးေတြဟာ အေ၀းကိုေျပးထြက္သြားၾကရျပီပဲေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ့္စိတ္မွာ တစ္ခုခုလစ္လပ္ေနတာပဲမဟုတ္လား ။တစ္စံုတစ္ခုဟာ ေသခ်ာသြားခဲ့ပါျပီ။

                                          (၂)

           “ဒီေန႕ အေျဖေပးမယ္ဆို“

           ေကာ္ဖီ ဆိုင္ထဲမွာထိုင္ေနရင္း သူမကိုကြ်န္ေတာ္ေမးလိုက္ပါတယ္။

           “ဘယ္တုန္းက ေျပာမိလို႕လဲ“

          သူမကေကာ္ဖီခြက္ကိုငံုေသာက္ေနရင္းမ်က္လံုးေလးေတြကိုပင့္ၾကည့္ျပီးၿပံဳးစစနဲ႕ျပန္ေမး တယ္။ကြ်န္ေတာ္ဘာမွျပန္မေျပာဘဲသူမကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။အခ်စ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကိုတိုက္ ခိုက္ဖို႕ တိတ္တိတ္ေလးခိုး၀င္လာတဲ့ ရန္သူဆိုတာအဲဒီအခ်ိန္တုန္းကြ်န္ေတာ္သတိမထားခဲ့မိပါဘူး။

           “သူ႕ကို ေျပာထားရဦးမယ္ ...အိမ္ကသေဘၤာသားတစ္ေယာက္နဲ႕သေဘာတူထားတာရိွတယ္၊
           ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူၾကီးကိုမခ်စ္ဘူး“
           

          “ကိုယ္ သိခ်င္တာအဲဒါမဟုတ္ဘူး“

          သူမက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ျပီးျပံဳးျပပါတယ္။တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ အၾကာ ၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနၾကရင္း သူမရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြၾကားက စကားသံတိုးတိုးေလးၾကားလိုက္ရတယ္။

          “ေမာင္..လို႕ေခၚမယ္ေနာ္“

          ရုတ္တရက္ အလစ္၀င္တိုက္ခံလိုက္ရသလိုကြ်န္ေတာ္ မွင္သက္သြားခဲ့ပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္သတိထား မိခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး က်ရံႈးသြားခဲ့ပါျပီ။ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းေတာင္မလုိအပ္ခဲ့ၾကပါဘူးေလ။

          “အရက္ေသာက္တတ္လား..ဟင္“

          ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းကိုပဲညိတ္ျပလိုက္မိတယ္ထင္ပါတယ္။

          “အင္းေပါ့ေလ ေယာက်ၤားေလးပဲ။အတူေနရင္ေတာ့ ေမာင္ မေသာက္ရဘူးေနာ္“

          ဘ၀တစ္ခုတည္ေဆာက္ဖို႕ အခ်စ္ဟာ ဘယ္အတိုင္းတာအထိ လိုအပ္သလဲဆိုတာၿငင္းခံုၾကရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေန႕ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကိုျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။သူမ ေမးတဲ့ေမးခြန္း တစ္ခ်ိဳ႕ ကို ေတာ့ကြ်န္ေတာ္မေျဖႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

          “ေမာင္... တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အနာဂတ္အတြက္ဘာေတြစီစဥ္ထားျပီးျပီလဲ“

          အဲဒီေမးခြန္းကိုၾကားလိုက္ရတိုင္း ကြ်န္ေတာ္တစ္ေနရာရာကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀မွာ အေျဖမရိွေသးတဲ့ေမးခြန္းေတြသိပ္မ်ားေနျပီလား..။

          “အိမ္က အတင္းအက်ပ္စီစဥ္လာရင္ေတာ့ ေမာင့္ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္“

         သက္ျပင္းတိုးတိုးေလးကိုခိုးခ်ျပီး ကြ်န္ေတာ္စီးကရက္ကိုပဲရိႈက္ဖြာေနလိုက္မိတယ္။တလြင့္လြင့္ေ၀့၀ဲ ေနတဲ့စီးကရက္မီးခိုးေငြ႕ေလးေတြကိုအဓိပၸါယ္မဲ့လိုက္ေငးေနမိတယ္။အဲဒီစီးကရက္မီးခိုး ေငြ႕ေလးတြလို ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကလည္း ဘယ္အခိ်န္ထိ ရည္ရြယ္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာ လြင့္ေမ်ာေနရဦးမွာလဲ။

                                            (၃)

          "ေမာင္..."

          ၾကားေနၾကေခၚသံတစ္ခု အေနနဲ႕ အဲဒီစကားလံုးေလးနားထဲကိုစီး၀င္လာခဲ့ေပမယ့္ ခံစားမိေနၾက စိတ္ခ်မ္းေျမ႕မႈေလးက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲကို စိမ့္၀င္မလာေတာ့ဘူး။ကြ်န္ေတာ္ေရွ႕တည့္တည့္ဆီကိုပဲ စိုက္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ရပ္ေနၾကတဲ့ ျမက္ခင္းေလးဆီကို အေရွ႕က ကန္ေရျပင္ထဲက လိႈင္းဂယက္ ေလးေတြေၿပးတက္လာဖို႕ၾကိဳးစားေနၾကတယ္။သူတို႕ ျမက္ခင္းဆီ ကိုေျပးတက္လာတယ္။ျပီးရင္ျပန္ေလွ်ာ ဆင္းသြားၾကရတယ္။ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကမ္းစပ္တစ္ခုရဲ့ကန္႕သတ္ခ်က္ကိုေက်ာ္လြန္ခြင့္မရိွတဲ့ ေရကန္ထဲက လိႈင္းဂယက္ေလးပဲလား..။

          “ေမာင္.... ေမးေနတယ္ေလ၊ ဆံုးျဖတ္ျပီးျပီလားလို႕“

          စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ ေလသံနဲ႕သူမ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ကိုင္လႈပ္ျပီးေတာ့ ေမးတယ္။ဒါလည္း သူမရဲ့ အမူအက်င့္တစ္ခုပါပဲ။သူမ ဘာေမးလိုက္တယ္ဆိုတာကြ်န္ေတာ္မၾကားလိုက္မိဘူး။ဒါေပမယ့္ သူမ ေမးမွာကို ကြ်န္ေတာ္သိေနပါတယ္။စကားလံုးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္တုန္းကမွ မလိုအပ္ခဲ့ပါဘူးေလ။တစ္ေယာက္ရင္ထဲကို တစ္ေယာက္ျမင္ေနၾကရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခု စကားလံုးေတြ ကိုကြ်န္ေတာ္အသံုးျပဳရေတာ့မယ္။ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ဖံုးကြယ္ဖို႕အတြက္ စကားလံုးေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ လိုအပ္လာခဲ့ပါျပီ။

          သူမရဲ့မ်က္၀န္းေတြထဲကိုစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့အမွားပဲ။သူမရဲ့မ်က္၀န္းေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕ အသင့္ မျဖစ္ေသးဘူး ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္သတိေမ့သြားတယ္။သူမရဲ့ မ်က္၀န္းထဲက စကားလံုးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖို႕ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စကားလံုးေတြကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႕ၾကိဳးစားၾကတယ္။ကြ်န္ေတာ့္အၾကည့္ကို သူမဆီကေန အျမန္ရုပ္သိမ္းလိုက္ရတယ္။ကြ်န္ေတာ့္မွာအဲဒီ စကားေတြကိုျပင္ဆင္ဖို႕ အခြင့္အေရးမရိွဘူးေလ။အေ၀းက သစ္ပင္စုစုေလးေတြဆီကိုလွမ္းေငးရင္းကြ်န္ေတာ္ စကားလံုးအခ်ိဳ႕ကို ေရရြတ္လိုက္တယ္။

          "ဒီကိစၥကို ေမာင္ မဆံုးျဖတ္ဘူး။ဒါေပမယ့္ ကံၾကမၼာရဲ့ဆံုးျဖတ္မႈကို ေမာင္တို႕လက္ခံရလိမ့္မယ္။
          ကံၾကမၼာကိုတြန္းလွန္ဖို႕ အသင့္ျဖစ္မေနေသးတာကို ေမာင့္အျပစ္လို႕ပဲသေဘာထားလိုက္ပါ။"

          သူမရဲ့ညာဘက္ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးအေပၚကိုေကြးတက္သြားမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္လွည့္မၾကည့္  မိေပမယ့္သိလိုက္ပါတယ္။

          ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ကမ္းစပ္ကို လိႈင္းပုတ္သံ တဖ်က္ ဖ်က္ကလြဲရင္ အရာအားလံုးဟာ ၀မ္းနည္း  ေၾကကြဲမႈကို တိတ္ဆိတ္ျခင္းနဲ႕ ေဖာ္ျပေန ၾကသလား..။သူမေရာ ငိုေနမလား။ကြ်န္ေတာ္ေရာ...။
          သူမဆီက လႈပ္ရွားသံသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရတယ္။ေနာက္ ေျခသံဖြဖြေလးကိုၾကားရတယ္။ ေျခသံေလး ေတြက တျဖည္းတျဖည္း တိုးတိုးသြားတယ္။သူမ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္ခြာသြားခဲ့ျပီေလ။ေ၀းကြာျခင္းက တေရြ႕ေရြ႕ ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။
           ဘယ္ဘက္ပခံုးမွာလြယ္ထားတဲ့လြယ္အိပ္ရဲ့ကိုင္းၾကိဳးေလးကိုပဲက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိတယ္။ကြ်န္ေတာ္မွာဆုပ္ကိုင္ ထားခြင့္ရတာဆိုလို႕ သူမလက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ဒီလြယ္အိပ္ေလးပဲရိွပါေတာ့တယ္။ေရကန္ထဲက လိႈင္းဂယက္ေလးတစ္ခိ်ဳ႕ ၿမက္ခင္းဆီ ကိုေျပးတက္လာၾကျပန္တယ္။ဒါေပမယ့္ကမ္းစပ္ ကို သူတို႕မေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ၾကရွာပါဘူး။

          ေရးလက္စကဗ်ာအပိုင္းအစေလးက စိတ္ထဲမွာေပၚလာတယ္္။

          “မ်က္ရည္စက္ေတြ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းခုတ္ေမာင္းသြားျပီးတဲ့ေနာက္..........“

          ကြ်န္ေတာ္ ဒီကဗ်ာကို အဆံုးသတ္ဖို႕ေတာ့လိုလာပါျပီ။ဒါေပမယ့္ အခိ်န္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
ၾကိဳးစားရဦးမလဲဆိုတာကိုေတာ့ ...။      

                                             (၄)

          “ခ်ီးယား“

          “မိန္းမနဲ႕ေငြ ေပါေပါသံုးရပါေစဗ်ား..“

          တရိွန္ထိုးေမာ့လိုက္တဲ့ အရက္ေတြက လည္ေခ်ာင္းထဲကိုပူဆင္းသြားတယ္။ေနာက္ အစာအိမ္ထဲကို ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း စီး၀င္သြားတာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ထပ္ အရက္တစ္ခြက္ ထပ္ငွဲ႕လိုက္တယ္။

          “ေဟ့ေကာင္ လင္းေ၀၊ လူလိုေသာက္ပါဟ“

           ေဇာ္လြင္ရဲ့စကားကိုဘာမွျပန္ေျပာမေနဘဲအရက္ခြက္ကိုရနည္းနည္းစြက္ျပီးထပ္ေမာ့ လိုက္တယ္ ။ေဇာ္လြင္ကအရက္ဆက္ မေသာက္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ျပီးမွ-

          “ဒီမွာလင္းေ၀၊မင္းလည္းဆင္ျခင္ဦး။အလုပ္ကမယ္မယ္ရရမရိွ။ အရက္ေတာ့ေန႕တိုင္းေသာက္။ 

          ဒီလိုေလလြင့္ေနဖို႕ မင္းမိဘက မင္းကိုရန္ကုန္လႊတ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္“

           “ေအးပါကြာ၊ မင္းကလည္း ေသာက္မွာေသာက္စမ္းပါ။“

           “မင္းမိဘကမင္းကိုဘြဲ႕ရေအာင္ပညာသင္ေပးခဲ့ျပီးျပီ။သူတို႕တာ၀န္ေက်ျပီ။           
            မင္းတာ၀န္ေက်ဖို႕ပဲ လိုေတာ့တယ္။“

           “ဒီမွေဇာ္လြင္၊ငါ့ပညာအရည္အခ်င္းကိုအဲဒီသံုးစားမရတဲ့ဘြဲ႕ဆုိတာၾကီးနဲ႕ မတိုင္းတာစမ္းပါနဲ႕။
            ငါ့မိဘ ေတြတာ၀န္ေက်ခဲ့ျပီဆိုတာမွန္တယ္။ငါလည္း တာ၀န္ေက်ခ်င္တာေပါ့ကြာ“

           အဲဒီေန႕ အရက္ဆိုင္ကထြက္လာေတာ့ ကားမွတ္တိုင္မွာအၾကာၾကီးရပ္ေနမိတယ္။ ကားေတြတစ္ စီးျပီးတစ္စီး ျဖတ္သြားၾက တာကိုေငးေနမိတယ္။ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကိုေရာ ဘယ္လိုေမာင္းႏွင္ရမလဲ။ ဘယ္ဆီ ကိုေမာင္းႏွင္ရမလဲ။ဘယ္သူေတြကို သယ္ေဆာင္သြား ေပးႏိုင္မလဲ။ေမးခြန္းေတြ အမ်ားၾကီး ကြ်န္ေတာ့္ရင္

ဘတ္ကို စူး၀င္လာၾကတယ္။နာက္ဆံုး  အရမ္းဥာည့္နက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ရင္ဘတ္မွာစိုက္၀င္ေနတဲ့ ေမး ခြန္းတြတန္းလန္းနဲ႕ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ အိပ္ယာေလးဆီကို ဒယီးဒယုိင္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးျပန္လာခဲ့ပါတယ္။       

                                          (၅)

          ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးပူေလာင္ေနတယ္။ေရအရမ္းေသာက္ခ်င္ေနတယ္။ေခါင္းရင္းကေရပုလင္း ကို လက္နဲ႕လွမ္းစမ္းလိုက္တယ္။ေရပုလင္းထဲမွာ ေရကနည္းနည္းေလးပဲရိွေနတယ္။အိပ္ယာေပၚမွာ ပက္လက္ လွန္ေနရင္းနဲ႕ပဲအဲဒီေရနည္းနည္းေလးကို အငမ္းမရမာ့ခ်လိုက္တယ္။မ်က္လံုးကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ေခါင္းက  ပိုျပီးမူးရိပ္ရိပ္ျဖစ္လာတာနဲ႕ ျပန္မိွတ္ထားလိုက္ရတယ္။

           မ်က္လံုးကိုမိွတ္ထားရင္းနဲ႕ ေရးေနတဲ့ကဗ်ာအပိုင္းအစေလးကို တိုးတိုးေလးရြတ္ဆိုၾကည့္မိတယ္။

          “မ်က္ရည္စက္တို႕ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းခုတ္ေမာင္းသြားျပီးတဲ့ေနာက္..........“

          အဲဒီေနာက္ဘာဆက္ေရးရမလဲ စဥ္းစားေနရင္း ေခါင္းထဲ၀င္လာတဲ့စာကားလံုးေလးေတြကို စိတ္ထဲမွာခ်ေရးၾကည့္လိုက္တယ္။

           “မ်က္ရည္စက္တို႕ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းခုတ္ေမာင္းသြားျပီးတဲ့ေနာက္
            အားလံုးကို ဒီဘူတာေလးမွာပဲ ထားခဲ့လိုက္ၾကရေတာ့မယ္“

          တကယ္ပဲအားလံုးကို ထားခဲ့လိုက္ၾကရျပီလား။ အဲဒီကဗ်ာေလးကို ထပ္ခါထပ္ခါ ရြတ္ၾကည့္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ေပ့ါသြားသလို ခံစားလိုက္ ရတယ္။ခဏေလာက္ဆက္ေမွးေနလိုက္ျပီးေတာ့ နည္းနည္းသက္သာလာတာနဲ႕ ဂစ္တာတီးခ်င္စိတ္ေပၚ လာတယ္။

          ေန႕တစ္ေန႕ရဲ့အစမွာ လုပ္ေနက်တာ၀န္တစ္ခုအေနနဲ႕ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ “ခ်စ္တိုင္းလည္းမညား“ သီခ်င္းကို ဂစ္တာတီးျပီညည္းရဦးမယ္ေလ။ဂစ္တာခိ်တ္ထားေနက် နံရံေပၚလွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။အဲဒီမွာ ဂစ္တာကရိွမေနဘူး။ညကေတာင္ အရက္ေသာက္ရင္းတီးခဲ့ေသးတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားတယ္။ ဘယ္မွာ ထားခဲ့လိုက္မိပါလိမ့္။မွတ္ဥာဏ္ကိုမနည္းျပန္ပံုေဖာ္ေနရင္း မ်က္လံုးကအခန္းေထာင့္ကို ေရာက္ သြားတယ္။

           ကြ်န္ေတာ့္အျမင္အာရံုကို ကြ်န္ေတာ္မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။ကြ်န္ေတာ္အရမ္းျမတ္ႏိုးခဲ့ရတဲ့ ဂစ္တာေလး ရဲ့ က်ိဳးပဲေနတဲ့အပိုင္းအစေတြက အခန္းေထာင့္မွာပံုလ်က္သား..။ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးေအာင့္ ကနဲ ၿဖစ္သြားတယ္.။စိတ္ထဲမွာအရမ္း၀မ္းနည္းလာတယ္။ေဒါသစိတ္က ဆူပြက္လာတယ္.။တစ္စံုတစ္ ေယာက္ရဲ့ ရိုက္ခြဲမႈေအာက္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဂစ္တာေလး တစ္စစီေၾကမြပ်က္စီးသြားခဲ့ရပါလား။ကြ်န္ေတာ့္ ဂစ္တာေလးကိုဘယ္သူ ရိုက္ခြဲလိုက္တာလဲ။မ်က္လံုးကိုမိွတ္ျပီး မွတ္မိသေလာက္ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တယ္။ ဘာကိုမွစဥ္းစားလို႕မရဘူး။ညက မူးမူးနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ဂစ္တာေလးကို ရိုက္ခြဲခဲ့မိ တာလား။ ဘာတစ္ခုမွ မေသခ်ာပါဘူး။

          ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာကြ်န္ေတာ့္ရဲ့မနက္ျဖန္ေတြကို ရိုက္ခြဲပစ္ခဲ့ပါျပီ။ ။

                                                                                      လင္းေ၀အိမ္(၁၈-၀၄-၂၀၁၂)
                                                                                       ဖူးငံု မဂၢဇင္း ၊ ၾသဂတ္လ ၊ ၂၀၁၂

"ေမွ်ာ္"

ေခါင္းစဥ္ကိုဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း စာသားေတြကေဟာင္းေနၾကတုန္းပဲလား
စာမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ၾကက္ေျခအခတ္ခံရျခင္းေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႕ နီရဲခဲ့ၾကရျပီးပါျပီ
စည္း၀ါးမဲ့ဆိုင္းခ်က္ေတြရဲ့ေအာက္မွာ ငါတို႕မင္းသမီးေလးလည္း ခဏခဏ ကၾကိဳးေပ်ာက္ခဲ့ရ
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဘယ္လိုအကၡရာနဲ႕ပဲေရးေရး ရိုးသားမႈမပါရင္ စကားလံုးမျဖစ္ပါဘူးကြာ
ကိုယ့္ယာကိုယ္ညက္ေအာင္ထြန္ၾကရမယ္
ၾကံၾကံခံရင္ဆိုင္လိုက္တဲ့အခါ ဖြတ္ေတြေတာင္ပို႕ထဲကထြက္လာတာေပါ့
ေခြ်းစက္ေလးေတြခမ်ာ ထြန္ျခစ္ေၾကာင္းရာေတြေျဖာင့္တန္းဖို႕ကိုပဲေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါတယ္
တစ္မိုးေကာင္း တစ္ေခ်ာင္းစီး၊ ဒီတစ္မိုးျပီး ေနာက္တစ္မိုး
ဖ်က္မိုးဖ်က္ေလကင္းကင္းနဲ႕ ငါတို႕ရဲ့ယာခင္းေလးေရ
လာပါေတာ့
ဖ်တ္ကနဲ လင္းလာတယ္၊ ဖ်တ္ကနဲ ေမွာင္သြားတယ္
ငါတို႕ခ်စ္တဲ့လေရာင္ကို ဒီေကာင္းကင္မွာခိ်တ္ဆြဲထားခြင့္
ရသင့္ျပီ
အေရွ႕ကိုေလွ်ာက္ပါလို႕  အေရွ႕ကိုပဲေမွ်ာၾ္ကပါ
စကားလံုးအပုပ္အသိုးေတြသံုးျပီး အမွန္တရားအေၾကာင္းဖြဲ႕ဆိုဖို႕မၾကိဳးစားခ်င္ၾကပါနဲ႕
ငါတို႕ရဲ့ ယာခင္းေလးကို
ႏိုး
ထ
ရွင္
သန္
ႏိုင္ေစခ်င္ျပီကြာ။
                         လင္းေ၀အိမ္(၀၉-၀၄-၂၀၁၂)့့့့

"လမ္းခြဲ"

ထြက္ခြာရေတာ့မယ့္ ရထားတစ္စင္းက ဘူတာေလးငိုေနတာကိုထိုင္ေခ်ာ့တယ္
ဆံစေလးေတြ ေလထဲတ၀ဲ၀ဲလြင့္ေနသလို ဘာကိုမွ
ဆုပ္ကိုင္ခြင့္မရေတာ့တဲ့ ဥၾသဆြဲသံမ်ား
ပိေတာက္ပင္ေပၚမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္တည္းနားေနရစ္ေပါ့
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါျပီ  ညီမေလး
သတိရစိတ္ကေတာ့ ဘယ္က်မ္းစာပဲရြတ္ရြတ္မကၽြတ္ႏုိင္တဲ့တေစၦတစ္ေကာင္ပါေလ
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးေလာင္သြားမွေတာ့ ေျခဖ်ားလက္မ်ားေလးေတြကို ၿငိမ္းသတ္မေနေတာ့ပါဘူး
ပိေတာက္ေတြဖူးရင္
ငါ့ကို သတိမရပါနဲ႕ကြယ္
ငါတို႕ ဘယ္ေတာ့မွမပြင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး..။
                                           
                                                          လင္းေ၀အိမ္(၂၂-၀၃-၂၀၁၂)့့့့

( ဒီကဗ်ာကို ဧျပီလထုတ္ ခရမ္းရိပ္အႏုပညာမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
   ခရမ္းရိပ္အႏုပညာမဂၢဇင္းကို  ဒီမွာသြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ ။)

"ေက်ာင္းဆရာ"

ဘ၀တစ္ခုလံုးတိုသြားတဲ့အထိ သင္ပုန္းေပၚကို ေရးျခစ္ေပးခဲ့
စာသင္ခန္းေလးတို႕ရယ္
ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးေလး ႏြမ္းသြားျပီတဲ့
တိုက္ပံုအကၤ်ီေလးကို ေခါက္သိမ္းထားခိုင္းၾကတယ္
တစ္သက္လံုးေျမျဖဴကိုင္ခဲ့တဲ့လက္က
ရပ္လို႕မရဘူး။  ။


(ေက်ာင္းဆရာ(ျငိမ္း) အေဖ သို႕.......)

                                   လင္းေ၀အိမ္(၀၃-၀၄-၂၀၁၂)့့့့

"သို႕/ရန္ကုန္... ...မွ/စကၤာပူ"

သို႕/ ရန္ကုန္

ရန္ကုန္ေရ...မင္းဟာ ငါ့ပန္းခ်ီကားရဲ့ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါရဲ့
ရန္ကုန္ေရ...မသမာသူလူတစ္စုက မင္းကိုလမ္းေဘးပစ္ခ်ခဲ့သတဲ့လား
ရန္ကုန္ေရ...မင္းဟာ အတန္းအစဥ္အဆက္ ထူးခြ်န္ခဲ့ဖူးတဲ့ေက်ာင္းသားေဟာင္းေလးပါကြာ
ရန္ကုန္ေရ...အေျပာင္းအလဲကိုေတာ့ ေျမာင္းထဲအက်မခံနဲ႕
ရန္ကုန္ေရ...ရိတ္သိမ္းခြင့္ရသမွ် ဘာကိုမွမေလလြင့္ပါေစနဲ႕
ရန္ကုန္ေရ...မနက္ျဖန္ေတြကို ရဲရဲရင့္ရင့္ တံခါးေခါက္စမ္းပါ
ရန္ကုန္ေရ...ဥၾသငွက္ေတြေရာက္ေနျပီ ေႏြဦးကိုဖြင့္ၾက
ရန္ကုန္ေရ...ေခါင္းတြဲေတြအသင့္ပဲ၊ေနာက္တြဲအားလံုးသံလမ္းေပၚမွာစနစ္တက်ေနရာယူခိုင္းပါ၊ ရထားထြက္သင့္ျပီ
ရန္ကုန္ေရ...လမ္းေတြကေခၚေနျပီ ေျခေထာက္ေတြကိုစင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးေၾကာပါ
ရန္ကုန္ေရ...အကၡရာေတြတက္ညီလက္ညီနဲ႕ ၀ါက်လွလွေလးတည္ေဆာက္ရမယ္
ရန္ကုန္ေရ...ဒဏ္ရာေတြကေသြးမတိတ္ေသးဘူး နာက်င္ျခင္းကုိေတာ့ေသြးတိတ္လိုက္ပါေလ
ရန္ကုန္ေရ...အိပ္တန္းေပ်ာက္ငွက္ေလးေတြ မင္းရင္ခြင္ဆီျပန္လာနားခ်င္သတဲ့
ရန္ကုန္ေရ...စိတ္ေအးလက္ေအးအိပ္စက္ခြင့္ရမယ့္ ေက်ာတစ္ခင္းစာအိပ္ယာေလးေတာ့ ခင္းက်င္းေပးပါကြာ
ရန္ကုန္ေရ...အမွတ္တရေက်းဇူးမ်ားစြာျဖင့္

မွ/ စကၤာပူ                                                    

                                                                   လင္းေ၀အိမ္(၀၂-၀၄-၂၀၁၂)
့့့့