ျပက္လံုးအေဟာင္းေတြ မရြတ္ပါနဲ႕
ရယ္သံေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြရဲ့ ေျခရာ
တိုးတိုးေလး ကဗ်ာရြတ္သံမွာ ဘ၀ေတြ ဆူညံပြက္ထ
တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လုိက္တယ္ အခန္းက ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႕
တံခါးကို ဆြဲပိတ္လုိက္တယ္ သူမက ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္နဲ႕
လူ႕ျဖစ္တည္မႈဟာ ၾကာၾကာ၀ါးေလ ခါးေလပဲ
ရထားဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မေရာက္ရိွခင္မွာ ထြက္ခြာသြားျပီ
ဖိနပ္သဲၾကိဳးေလးျပတ္သြားတဲ့ေန႔
လမ္းဟာျပန္လည္ရွင္သန္ထေျမာက္မယ္
ယံုၾကည္မိလိုက္တဲ့ ခဏဆိုတာ ျမားဘယ္ႏွစ္စင္းစူး၀င္သြားႏိုင္သလဲ
ေငြစကၠဴေတြခင္းထားတဲ့လမ္း၊ ေျခဖ၀ါးေတြ၊ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီ
စံပယ္ေတြ မေၾကြခင္ ရနံ႕ဟာ တေငြ႕ေငြ႕ ထြက္ခါြခဲ့ရ
ငါ့ကိုသတ္ျပီးတဲ့အခါ ဓားကိုမနာက်င္ပါေစနဲ႕ေတာ့ ညီမေလး
စိတ္နဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္ထားမိတဲ့ ပူေဖာင္းေလး တလြင့္လြင့္ တခ်ိန္ခ်ိန္
တစ္ေနရာရာ မေသခ်ာျခင္းေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြ
လမ္းေတြရဲ့ အဆံုးဟာ လမ္းေတြရဲ့အစပဲ
ႏွင္းေတြ တအားေ၀တဲ့ မနက္ခင္းဟာ
သူမ ခ်နင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ကတီၳပါဖိနပ္ကေလး ျဖစ္တယ္။ ။
လင္းေ၀အိမ္(၁၇-၁၁-၂၀၁၂)
No comments:
Post a Comment