“သူစိမ္း ညေန”

“သူစိမ္း ညေန”

ညေနသည္ တုန္ရီတိုးလ်စြာ ေရာက္ရိွ လာခဲ့ျပန္ပါျပီ။    

အိမ္ေရွ႕က ကြင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ကေလးေတြ စြန္လႊတ္ေနၾကတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စြန္လႊတ္တယ္ ဆိုတာဟာ သိပ္ကိုစြန္႕စားရတဲ့ အလုပ္ပဲဆိုတာ  မသိဘဲနဲ႕  စြန္လႊတ္ခဲ့ၾကတယ္။ အရြယ္ေရာက္ လာေတာ့ လည္း စြန္႕စားရတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ သိရက္နဲ႕ပဲ စြန္လႊတ္ ေနၾကတာပါပဲ။ ရုတ္တရက္ ၾကိဳးျပတ္သြားတဲ့ စြန္ကေလးရဲ့ ေနာက္ကို ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္  အေျပးအလႊား လိုက္ေနတယ္။ ေလထဲမွာလြင့္ေနတဲ့ ၾကိဳးျပတ္ အစေလးကို သူ႕ရဲ့ အရပ္ပုပုကေလးနဲ႕ မမီွမကမ္းခုန္ဖမ္းဖို႕ ၾကိဳးစားေနတယ္။ မမီွႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ ေကာင္ေလးဟာ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ လြင့္ေ၀းသြားတဲ့ သူ႕ရဲ့ စြန္ကေလးကို ရစ္ဘီးလံုေလး ပိုက္ရင္းနဲ႕ပဲ ေငးၾကည့္ ေနပါေတာ့တယ္။ ေကာင္ေလးဟာ သူ႕ကိုေက်ာေပးထားတဲ့ အေနအထားနဲ႕ ရပ္ေနတာမို႕ ေကာင္ေလးရဲ့ မ်က္၀န္းေတြမွာ မ်က္ရည္စေေတြ ေ၀့သီေနသလား ဆိုတာကိုေတာ့ သူ မျမင္ရပါဘူး။ ေကာင္ေလးခမ်ာ ၀မ္းနည္းေနမွာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။

"ခ်ာတိတ္ေရ..မင္းရဲ့ စြန္ကေလးကိုတစ္ေန႕ေန႕ ျပန္ ေတြ႕ရင္ေတြ႕မွာပါကြာ"

အဲဒီလို ေကာင္ေလးရဲ့ စိတ္ထဲက ၀မ္းနည္းမႈေတြကို ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေလး အနည္းငယ္နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျဖေလ်ာ့ ေပးလိုက္ခ်င္ပါရဲ့။ ၀မ္းနည္းမႈေတြထဲမွာ ကြ်ံက် နစ္ျမဳပ္သြားတဲ့ စိတ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး တစ္ခု တစ္ေလကို ဆြဲကိုင္ခြင့္ ရလိုက္တဲ့အခါ နည္းနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သက္သာရာေတာ့ ရသြားမွာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္က ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရတဲ့ သူ႕ရဲ့စြန္ကေလးကို သူကိုယ္တိုင္လည္း အခုအခိ်န္အထိ  ျပန္ရွာ မေတြ႕ႏိုင္ေသးဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ ေကာင္ေလးမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားဖို႕ လိုအပ္မွာေပါ့။ ၾကိဳးျပတ္ လြင့္ေမ်ာ သြားတဲ့ စြန္ကေလးရဲ့  ေနာက္ကိုလိုက္ရင္းနဲ႕ သူဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိမ္ကို ျပန္မလာ ႏိုင္ခဲ့ဘူး ဆိုတာ အခုလိုအခိ်န္မိ်ဳးမွာ ေကာင္ေလးကိုေျပာျပဖို႕ မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ ပံုျပင္အို တစ္ပုဒ္ပဲေလ။

အဲဒီအခိ်န္မွာပဲ သူရဲ့ ျမင္ကြင္းထဲကို ႏြားလွည္းတစ္စီးက တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ျဖတ္ေမာင္း ၀င္လာပါတယ္။ လွည္းေနာက္မွာ တလိမ့္လိမ့္ ကပ္ပါလာတဲ့ ဖုန္လံုးၾကီးေတြရဲ့ေအာက္မွာ စြန္ကေလးကို ႏွေျမာတသစြာ ေငးေမာေနတဲ့ ေကာင္ကေလးရဲ့ ပံုရိပ္ဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားပါတယ္။ သူ႕ရဲ့ အာရံုေတြကလည္း ေကာင္ေလး အေပၚကေန ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ႏြားလွည္းရဲ့ အေပၚကို ကူးေျပာင္း ေရာက္ရိွသြားပါတယ္။ ဖုန္လံုးၾကီးေတြကိုၾကည့္ရင္း သူဟာ ႏွာေခါင္းကို လက္ဖ၀ါးနဲ႕ အုပ္ထားမိတယ္ဆိုတာ သူ႕ကိုယ္သူ သတိ ထားလိုက္မိတယ္။ ဒါဟာ ဒီပတ္၀န္းက်င္ ဒီေဒသမွာ ေနထိုင္အသားက် ေနတဲ့သူေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထ သိပ္မရိွတဲ့ အမူအက်င့္တစ္ခုပဲ။ ဖုန္ေတြသဲေတြၾကားမွာ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကသူေတြ အဖို႕ ဒါဟာ မထူးဆန္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပဲေလ။ ဆိုေတာ့ သူဟာ  ဒီပတ္၀န္းက်င္ ဒီေဒသနဲ႕ ကင္းကြာခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္မ်ား ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီတဲ့လဲ။ အခိ်န္ကာလတစ္ခု အတိအက် မေျပာႏိုင္ရင္ေတာင္ ဒီေဒသ ရဲ့ ဓေလ့စရိုက္ေတြကို ေမ့ေလ်ာ့သြားလုနီးပါး ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီလို႕ ဆိုရမွာပါပဲ။  သူ ဒီလို ႏြားလွည္းကို အျပင္မွာ မျမင္ရတာလည္း ၾကာျပီေကာေလ။

ေလရူးတစ္ခ်က္က ေ၀ွ႕ခနဲ တိုက္ခတ္လိုက္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ့ ရွည္လ်ား တြန္႕လိမ္ေနတဲ့ ၾကမ္းေထာ္ေထာ္ ဆံပင္ေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ လြင့္ေနေအာင္ တိုက္ခတ္လိုက္တဲ့ အဲဒီ ‘ေလ’ ကို ‘ေလရူး’ လို႕ သံုးႏႈန္း လိုက္ရ ျခင္းအေပၚမွာ သူ တကယ္ေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ "တိုက္ခတ္စရာ ဦးတည္ရာအရပ္ ေပ်ာက္ဆံုး ေနေသာ ေလ" ရယ္လို႕ စာအုပ္ၾကီးေတြထဲက ေလသံအတိုင္း သံုးႏႈန္းလိုက္ဖို႕ ကိုေတာ့ မရည္ရြယ္ ပါဘူးေလ။ ဒါေပယ့္ ဦးတည္ရာအရပ္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရျခင္းကို ကုိယ္တိုင္ကိုယ္က် ၾကံဳေတြ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္အဖို႕ ‘ေလရူး’  လို႕ ေခၚဆို လိုက္ရတာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ အမွန္ပါပဲ။

ေလအေ၀ွ႕မွာ သူ႕အေပၚကို အုပ္မိုးေနတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးရဲ့ ကိ်ဳးတို႕က်ဲတဲ အကိုင္းေတြမွာ ခိုတြဲ က်န္ရစ္ ေနၾကတဲ့ ရြက္၀ါေလးေတြခမ်ာ တေဖ်ာေဖ်ာ ေၾကြက်ကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ေႏြဦးလား။ ေႏြဦးရယ္ေတာ့ ပီပီသသ မျမည္ေသးဘူး ထင္ပါရဲ့။ ေဆာင္းရဲ့ အေအးဓာတ္မွ လံုးလံုးလ်ားလ်ား မကုန္စင္ ေသးဘဲ။   အခု တိုက္ခတ္လိုက္တဲ့ေလဟာ ေဆာင္းၾကြင္း ေျမာက္ျပန္ေလ ျဖစ္မယ္ေပါ့။ တစ္၀က္ တစ္ပ်က္ပဲ ဆြဲတင္ ထားတဲ့ အေႏြးထည္ရဲ့ ဇစ္ကို ေမးဖ်ားအထိ အဆံုးဆြဲတင္လိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ဘာမွ မေျပာပေလာက္တဲ့ အေအးဒဏ္ကိုေတာင္ ခံႏိုင္ရည္ မရိွေတာ့ဘူး။ ေဆာင္းနဲ႕ ထိေတြ႕ခြင့္မရတာပဲ ႏွစ္ေတြ မနည္းေတာ့ ဘူးေလ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကာလတစ္ခုမွာေပါ့။ သူ႕ရဲ့ အေမဟာ အိမ္ေရွ႕မွာ ၾကက္ကေလးေတြကို အစာေက်ြးေနတယ္။ ပါးစပ္က တတီတီ နဲ႕ ၾကက္ေတြကို ေအာ္ေခၚေနရင္းေပါ့။ အေမက အစာ လာစားၾကတဲ့ ၾကက္ေတြကို ဘယ္ႏွစ္ေကာင္လဲဆိုတာ ေရတြက္ေနတယ္။ တစ္ေကာင္ခ်င္းစီရဲ့ ျဖစ္ႏုိင္ေခ် အေလးခိ်န္ကိုလည္း ခန္႕မွန္း ၾကည့္ေနတယ္။ ေစ်းကြက္မွာ အေလးခိ်န္ တပိသာကို ဘယ္ေစ်း ေပါက္သလဲဆိုတာနဲ႕ ခိ်န္ထိုးျပီး ေငြေၾကး အားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ရမယ္ ဆိုတာကိုပါ တြက္ခ်က္ၾကည့္တယ္။အဲသလိုနဲ႕ အေမေမြးထားတဲ့ ၾကက္ေတြ အကုန္ ေရာင္းထုတ္ျပီးသြားတဲ့ ေနာက္မွာပဲ အေႏြးထည္ တစ္ထည္ ၀ယ္ဖို႕ လံုေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏ ကို အေမက သူ႕ကိုေပးခဲ့တယ္။ အဲဒါ အခုသူ၀တ္ထားတဲ့ အေႏြးထည္ေလးေပါ့။ အေႏြးထည္ေလးခမ်ာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရတဲ့ ထင္းရူး ေသတၳာေလးထဲမွာပဲ ပိုင္ရွင္ကင္းေ၀းစြာ ခိုေအာင္း ေနခဲ့ရ ရွာပါတယ္။

ေလွကားေျခရင္းက ဖိနပ္ခံုေလးေပၚမွာ အနက္ေရာင္ ကတီၱပါ ဖိနပ္ကေလး တစ္ရံကလည္း သူ ထားရစ္ ခဲ့တဲ့အတိုင္း ေနရာမယြင္း ရိွေနတယ္။ ဖိနပ္သဲၾကိဳးေလးေတြမွာ ပင့္ကူ မွ်င္ေတြေတာင္ သြယ္တန္းေနပါရဲ့။ သူ႕ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြဟာ ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးနဲ႕  ေတာ္မွေတာ္ပါဦးမလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ နဲ႕ပဲ သူ ဖိနပ္ကေလးကို ျပန္မစီးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ကတၱီပါဖိနပ္ စီးခဲ့ဖူးေသာ ေန႕စြဲမ်ားဟာ ျပန္ရွာဖို႕ မလြယ္ကူ ေတာ့တဲ့ ဒိုင္ယာယီစာအုပ္ အေဟာင္းေလးေတြနဲ႕အတူ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါျပီေလ။

"ေဟးး ၾကည့္စမ္းဟ... မန္က်ည္းရြက္ကေလးေတြေတာင္ အိပ္ကုန္ၾကျပီ"

မႈန္ရီ၀ိုး၀ါး ညေနခင္းတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က အဲဒီလို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္သူက ေျပာလိုက္တာလဲ။ ဘယ္တုန္းက ေျပာခဲ့လိုက္တာလဲ ဆိုတာေတာ့ သူ႕ရဲ့ မွတ္ဥာဏ္က ျပန္လည္ ေဖာ္ျပ ႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ့ဘူး။ အရြက္ ရိုးတံ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီက မန္က်ည္းရြက္ ေသးေသး ရွည္ရွည္ ေလး ေတြဟာ ညေနေရာက္တာနဲ႕ တစ္ရြက္နဲ႕တစ္ရြက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ပူးကပ္သြားၾကပါတယ္။ ဒါကိုပဲ မန္က်ည္းရြက္ ကေလးေတြ အိပ္ကုန္ၾကျပီလို႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္တာေပါ့။ ဒါဟာ သိပ္ကိုလွ ျပီး သိပ္ကို ကဗ်ာဆန္တဲ့ စကားပဲဆိုတာ အဲဒီအခိ်န္တုန္းကေတာ့ သူ သတိမထားမိခဲ့ဘူး ထင္ပါရဲ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာသိပ္ျပီးေတာ့ လူသားဆန္တဲ့ စကားလည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“မန္က်ည္းရြက္ကေလးေတြေတာင္  အိပ္ကုန္ၾကျပီ....” တဲ့။

ဟိုး...အေ၀းဆီက လြင့္ပ်ံလာတဲ့ အသံခ်ဲ႕စက္အသံက ဟသၤာတ ထြန္းရင္ရဲ့ လူၾကီးေတြသိမွာစိုးတယ္ သီခ်င္း ျဖစ္ေနတယ္။ မိႈင္းရီေနတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာ အဲဒီသီခ်င္းကို အသံခ်ဲ႕စက္ကေန ၾကားခ့ဲရဖူးတယ္။ အမွတ္မမွားဘူး ဆိုရင္ အဲဒီညေနခင္းဟာ ေဆာင္းညေနခင္းတစ္ခုပဲ။ ညေန၀င္စ အခိ်န္မွာေပါ့။ လက္ဖ်ား မွာ စိုစြတ္ေနတဲ့ ေခြ်းစေတြ၊ ေဆာင္းညရဲ့ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တေရြ႕ေရြ႕ ေအးစိမ့္လာမႈ ၊ တေလာကလံုး မိႈင္းေ၀ေနတဲ့အခိ်န္ အသံခ်ဲ႕စက္ကေန လြင့္ပ်ံလာတဲ့ သီခ်င္းသံ၊ ေျခေထာက္အစံုက ထိေတြ႕ခံစားေနရတဲ့ သဲလံုးၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႕ေျမၾကီးရဲ့ ေဆာင္းဓာတ္ေၾကာင့္ ေအးစက္ေနမႈ၊  အနီးနားက အိမ္တစ္အိမ္အိမ္ရဲ့ မီးဖိုဆီက လြင့္လာတဲ့ ဟင္းအိုးကပ္ေညွာ္နံ႕ အဲဒီ အရာေတြနဲ႕ ယွက္ဖြဲ႕ထားတဲ့ အာရံု အစုအေ၀း တစ္ခုဟာ သူ႕ မွတ္ဥာဏ္ရဲ့  တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာမွာ စြဲစြဲထင္ထင္ၾကီး ျငိစြန္းေနခဲ့တာေပါ့။

          “လူၾကီးေတြသိမွာစိုးတယ္

          တိုးတိုးေလး ဖြင့္ေျပာစမ္းပါ့ကြယ္”

ေ၀ွ႕ခနဲ တစ္ခ်က္ တိုက္ခတ္လိုက္တဲ့ ေလထဲမွာ ညေမႊးပန္းရန႔ံေတြ လြင့္ပါလာတာကို သူ သတိျပဳမိလုိက္ တယ္။ ဟိုး တစ္ခိ်န္တုန္းကေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ညေမႊးပန္းပင္ေလး ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ ညေရာက္တာနဲ႕ ေမႊးရနံ႕ ေတြ လႊင့္ထုတ္ေပးေနက် အဲဒီ ပန္းပင္ကေလး မရိွေတာ့တာဟာ အခိ်န္အေတာ္ ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အခု ရေနတဲ့ ညေမႊးပန္းရနံ႕ဟာ ဘယ္က လာတာပါလိမ့္။ ရနံ႕ကိုေတာ့ ရတယ္။ ရနံ႕ရဲ့ လာရာ ကိုေတာ့ မသိဘူး။

တစ္စံုတစ္ခုကို အေတြးလြန္ေနရင္း ဆင္းရမယ့္ မွတ္ကို ေက်ာ္သြားတဲ့ ဘက္စ္ကားစီး ခရီးသည္ တစ္ ေယာက္လို သူ႕ရဲ့ စိတ္မွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ညေမႊးပန္း ေလးေတြ ပြင့္ေန ေမႊးေနျပီ ဆိုေတာ့ ည ေရာက္ျပီေပါ့။ ဒါဆိုရင္....။

ညေနဟာ တိတ္တဆိတ္ ျပန္လည္ ထြက္ခြာသြားျပန္ျပီပဲ။ သူ မ်က္လံုး  အစံုကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဖြင့္ေတာ့ မယ့္ပံုမိ်ဳးနဲ႕  ခပ္တင္းတင္းပဲ မိွတ္ခ်လိုက္မိပါတယ္။

ညေနဟာ မႈန္ရီေဖ်ာ့လ်စြာပဲ ျပန္လည္ ထြက္ခြါသြားခဲ့ျပန္ပါျပီ ။      ။

                                                                                          လင္းေ၀အိမ္